Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 8 Γενάρη το πρώτο Πανελλαδικό Συμβούλιο
του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος για το 2017. Στη διαδικασία
συμμετείχαν αντιπρόσωποι, σύντροφοι και συντρόφισσες εκλεγμένοι από τους
τοπικούς πυρήνες του κόμματος σε όλη τη χώρα, σε μια πλούσια συζήτηση
με πάνω από τριάντα πέντε τοποθετήσεις για τις πολιτικές εξελίξεις και
τα καθήκοντα της επαναστατικής αριστεράς την νέα χρονιά.
Τη συζήτηση άνοιξε η Μαρία Στύλλου, εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής
του ΣΕΚ. Η εισήγησή της ξεκίνησε με την κρίση της άρχουσας τάξης
διεθνώς. “Την προηγούμενη χρονιά διαψεύστηκαν όλες οι ελπίδες ότι μπορεί
να υπάρξει οποιαδήποτε καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων μέσα από
αλλαγές από τα πάνω. Η ΕΕ έλεγε ότι θα μπούμε σε περίοδο ανάκαμψης και
τερματισμού του πολέμου, ο Τσίπρας εδώ επαναλάμβανε αυτές τις
υποσχέσεις, αλλά η κατάληξη είναι η κλιμάκωση των μνημονιακών επιθέσεων
και του πολέμου. Η απάντηση στο ερώτημα αν μπορούμε να έχουμε μια
καλύτερη χρονιά δεν στηρίζεται σε αυτούς κι αυτό έχει γίνει μαζικά κτήμα
στην εργατική τάξη, τη νεολαία, τον κόσμο της αριστεράς.
Το 2016 ήταν μια χρονιά με εξελίξεις που δεν τις περίμεναν οι από
πάνω: Το BREXIT, το δημοψήφισμα στην Ιταλία, η εκλογή του Τραμπ, η ήττα
των φασιστών στην Αυστρία. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι όλα αυτά
συνέβησαν γιατί η εργατική τάξη έπαιξε τεράστιο ρόλο για να συμβούν.
Αυτό είναι που φοβούνται. Μπαίνουν στη μεγαλύτερη πολιτική και
οικονομική αστάθεια καθώς τα πιο φτωχά και προλεταριακά κομμάτια
καθόρισαν παντού τις εξελίξεις. Η θεωρία τους ότι ο νεοφιλελευθερισμός
σήμανε το τέλος της εργατικής τάξης καταρρέει”.
Στη συνέχεια, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από την Ρώσικη
Επανάσταση, μίλησε για το πώς ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι κατάφεραν, στην
πιο σκληρή και δύσκολη περίοδο μέσα στον Α'ΠΠ, να κερδίσουν την
πλειοψηφία της ριζοσπαστικοποιημένης εργατικής τάξης στην επαναστατική
προοπτική.
“Το 1916 ο Λένιν έγραφε ότι μπορεί να μην προλάβει να ζήσει την
επανάσταση. Αλλά ακόμα και εξόριστος τότε στην Ελβετία, ήταν μέσα στο
αντιπολεμικό κίνημα, μέσα στην προσπάθεια να κερδίσει το αριστερό
κομμάτι από τη σοσιαλδημοκρατία σε μια συμμαχία ενάντια στον πόλεμο και
τον ιμπεριαλισμό, μέσα στη μάχη να διαμορφωθεί μια επαναστατική
αριστερά.
Σπίθα
Μέσα σε αυτή την πιο σκληρή περίοδο, των πολέμων, της πείνας, των
σκοτωμών και των δολοφονιών, που η σοσιαλδημοκρατία είχε προχωρήσει στη
μεγαλύτερη προδοσία με τη στήριξη του πολέμου, οι μικρές ομάδες των
επαναστατών έγιναν η σπίθα χωρίς να υποκύψουν στην πίεση των
συμβιβασμών. Ήταν με όλο τον κόσμο που πάλευε για την ειρήνη κι άρα με
την κοινή δράση, αλλά ταυτόχρονα διαμόρφωναν το κομμάτι που ήταν
ξεκάθαρο και μπορούσε να δώσει την προοπτική. Την προοπτική ότι μπορούν
να γίνονται απεργίες, μπορούν να γίνονται λιποταξίες από το στρατό,
μπορεί ο κόσμος να γυρίσει τα όπλα ενάντια στη δική του άρχουσα τάξη”.
Η εισήγηση έκλεισε με τις απαραίτητες για την επαναστατική αριστερά
σήμερα πρωτοβουλίες κοινής δράσης και συντροφικής συζήτησης. “Το
παράδειγμα της Αυστρίας δείχνει τι μπορεί να κάνει η επαναστατική
αριστερά σήμερα. Μια οργάνωση μερικών δεκάδων κινητοποίησε εκατοντάδες
χιλιάδες καθορίζοντας το τι θα γίνει με τους φασίστες.
Μια επαναστατική οργάνωση στις σημερινές συνθήκες πρέπει να κινείται
όχι με κέντρο τον εαυτό της, αλλά με κέντρο τα συνδικάτα, τους χώρους,
τον αριστερό κόσμο της κάθε γειτονιάς, μέσα στις μάχες. Η κοινή δράση με
όλο τον κόσμο έχει τεράστια σημασία. Θα πάμε στο αντιρατσιστικό και
αντιφασιστικό συλλαλητήριο της 18 Μάρτη με όλα τα συνδικάτα, τις
κοινότητες, την αριστερά. Το ίδιο στους εργατικούς χώρους, ενάντια στις
ιδιωτικοποιήσεις, τα κλεισίματα, τις περικοπές.
Κοινή δράση και συνεργασίες σημαίνει συζήτηση με όλους για τη
στρατηγική. Ότι δεν πάμε για μια άλλη κυβέρνηση της αριστεράς, αλλά για
την ανατροπή, την επαναστατική προοπτική. Αυτά είναι τα ζητήματα που
έχουν να αντιμετωπίσουν οι πυρήνες το επόμενο διάστημα κι αυτή θα είναι η
συζήτηση και στην φετινή Συνδιάσκεψη του κόμματος το Φλεβάρη. Με κέντρο
όλο τον κόσμο που παλεύει, με αναζήτηση για το πώς κάθε τοπικός πυρήνας
και τα μέλη του θα μπουν σε κίνηση μαζί με χιλιάδες”.
Οι πρωτοβουλίες κοινής δράσης με όλο τον κόσμο που ψάχνει εναλλακτική ήταν στο κέντρο της συζήτησης.
“Το ξεκίνημα της καμπάνιας για τις 18 Μάρτη έδωσε τέτοιες εικόνες”,
είπε η Αλεξάνδρα από τα Βόρεια Αθήνας, “Οι αντιφασιστικές μέρες δράσεις
κινητοποίησαν κόσμο της γειτονιάς και της νεολαίας όπως στο Χαλάνδρι με
μαθητές που συμμετείχαν. Αντίστοιχα, οι αντιφασιστικές εκδηλώσεις, όπως
στο Μαρούσι που συσπείρωσε κόσμο της αριστεράς από τον αντιφασιστικό
συντονισμό με αναφορές στη ΛΑΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Στη διαδήλωση αλληλεγγύης στο μετανάστη εργάτη που χτυπήθηκε από τον
εργοδότη του στο Νέο Ηράκλειο, ήρθε η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Το πιο σημαντικό
είναι με όλο τον κόσμο που συνεργαζόμαστε να πηγαίνουμε τη συζήτηση ένα
βήμα παραπέρα. Στη βιβλιοπαρουσίαση του νέου βιβλίου για την ΕΕ και την
αντικαπιταλιστική εναλλακτική στη Νέα Ιωνία, η συζήτηση ήταν αποκάλυψη
για το πώς ένας κόσμος εκτιμάει τις ιδέες μας”.
“Το πιο δυνατό παράδειγμα ενιαίου μετώπου στην Ξάνθη είναι η
αντιφασιστική διαδήλωση στις 5 Νοέμβρη ενάντια στο άνοιγμα των γραφείων
της Χρυσής Αυγής”, είπε ο Παντελής, “Καταφέραμε σε αυτό το συλλαλητήριο
να ενώσουμε όλη την αριστερά, τη νεολαία, τη μειονότητα, το φοιτητικό
κίνημα, τα συνδικάτα. Να ενώσουμε τα 'ασυνένωτα' θα έλεγα γιατί υπάρχουν
προβλήματα στις αντιλήψεις πολλών αγωνιστών για τις συνεργασίες σήμερα.
Το πρώτο βήμα ήταν να πάμε στα χωριά της μειονότητας, σε κάθε καφενείο
από όπου βγαίναμε πλουσιότεροι τόσο πολιτικά όσο και κυριολεκτικά από
κόσμο που ενίσχυε την καμπάνια. Έτσι κάναμε την Ξάνθη μια αντιφασιστική
πόλη με αφίσες σε όλους τους δρόμους. Έτσι κάλεσε η νομαρχιακή επιτροπή
του ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές του, ξεκάθαρα ότι οι φασίστες πρέπει να
μπουν στη φυλακή, όχι γραφεία της ΧΑ στην πόλη και το πιο σημαντικό,
κάτω τα χέρια από τη μειονότητα, συνθήματα δηλαδή που πολλοί
δυσκολεύονται να υιοθετήσουν. Καταφέραμε να είναι όλα τα συνδικάτα και
θα το κάνουμε ξανά για τις 21 Γενάρη και τις 18 Μάρτη”.
“Υπάρχει αναγκαιότητα συνεργασιών σήμερα;” είπε ο Γιώργος από τους
συνταξιούχους, “Η απάντηση είναι απόλυτα ναι, γιατί έτσι δημιουργούνται
πλειοψηφίες παντού. Στο χώρο των συνταξιούχων καταφέραμε να πάρουμε την
απόλυτη πλειοψηφία στο Σύλλογο Εμπορικής, σε 7000 κόσμο. Η ΔΑΚΕ πήρε δύο
έδρες, η ΠΑΣΚΕ άλλες δύο κι εμείς τέσσερις. Φτάνει αυτό; Σαφέστατα όχι.
Η παρέμβαση του δικού μας χώρου μπορεί να δημιουργήσει μια χιονοστιβάδα
ευρύτερα. Σκεφτόμαστε να ανοίξουμε το θέμα της κρατικοποίησης των
τραπεζών γιατί έχει πληρώσει ο κόσμος αυτή την κρίση πολλαπλά. Τι
σημαίνει αυτή η θέση; Ένα τεράστιο βήμα για την εργατική τάξη. Αυτό
μπορεί να ενεργοποιήσει τους εργαζόμενους σε αριστερότερες θέσεις. Έτσι
θα δημιουργήσουμε πλειοψηφίες”.
Για τη σημασία της παρέμβασης των επαναστατών σε εργατικούς χώρους,
συνδικάτα, σχολές, σχολεία και γειτονιές ήταν οι περισσότερες
τοποθετήσεις.
“Οι κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, με κορυφαία στιγμή το καραβάνι της
υγείας στις 6 Οκτώβρη στην Αθήνα, έδειξαν τη διάθεση των εργαζόμενων
για αγώνα”, είπε η Αργυρή από το Γεννηματά, “Η χρονιά έκλεισε στο
Γεννηματά με κινητοποίηση ενάντια στις συγχωνεύσεις κλινικών, μια μάχη
που οργανώσαμε χέρι χέρι με τους συναδέλφους του ΠΑΜΕ. Στο συνέδριο της
ΑΔΕΔΥ πήγαμε με πρόταση η αριστερή αντιπολίτευση να κατέβει από κοινού.
Πολλοί συμφωνούσαν κι έβαλε πίεση σε όλες τις ηγεσίες της αριστεράς. Η
κοινή δράση ενώνει κομμάτια που το προηγούμενο διάστημα δυσκολεύονταν να
ενωθούν και να έχουν νίκες, όπως έγινε στους επικουρικούς γιατρούς που
ανανεώθηκαν οι συμβάσεις τους.
Η άλλη όψη, βέβαια, είναι η δική μας συλλογική λειτουργία. Η κλαδική
των υγειονομικών συνεδριάζει πιο τακτικά, η διακίνηση της εφημερίδας
γίνεται πιο στοχευμένα και συγκεκριμένα. Έτσι προχωράμε”.
“Ξεκινήσαμε παρέμβαση σε ένα μουσικό σχολείο που μπορούμε να
κινητοποιήσουμε για τις 18 Μάρτη”, είπε ο Γιάννης από το Βόλο, “Πρόσφατα
οργανώθηκαν μαζί μας δύο νέες φοιτήτριες. Αυτό αυτόματα σήμανε άνοιγμα
σε δύο επιπλέον σχολές και δύο επιπλέον σχήματα ΕΑΑΚ στο πανεπιστήμιο. Η
εφημερίδα έφτασε σε αριθμούς ρεκόρ για τον πυρήνα, φτάσαμε σε
περισσότερους εργατικούς χώρους, κόσμο, νεολαία, φοιτητές. Βδομάδα τη
βδομάδα βλέπουμε τα αποτελέσματα στους εργατικούς χώρους. Όσοι μας
έλεγαν στην αρχή ότι δε γίνεται τίποτα, τώρα συζητάμε για τον εργατικό
έλεγχο και πώς μπορούμε να τον επιβάλλουμε. Ο πυρήνας μας μεγαλώνει κι
αυτό μας βάζει περισσότερα καθήκοντα. Μπορούμε να ανοιχτούμε περισσότερο
στους μαθητές, να επηρεάσουμε τους εργατικούς αγώνες. Η περίοδος
ανοίγει ευκαιρίες για να μεγαλώσουμε το κόμμα μας, να ριζώσουμε στους
χώρους και να καθορίσουμε τις εξελίξεις”.
“Η εκδήλωση για τις 18 Μάρτη στη Θεσσαλονίκη ήταν πετυχημένη με
μεγάλο πάνελ, με κόσμο από ΛΑΕ, συνδικάτα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ένωση για τα
δικαιώματα των Ανθρώπων”, είπε η Δήμητρα, “Ένας μαθητής μίλησε για το
πως οργανώνουμε στα σχολεία. Η πολιτική συζήτηση που άνοιξε ήταν μεγάλη
για το ρατσισμό και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το πώς οι επαναστάτες
κερδίζουν με την κοινή δράση έρχεται ως παράδειγμα από δημοτικό σύμβουλο
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Θέρμη που κατάφερε να συσπειρώσει τους πάντες ενάντια
στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο δήμο. Προκλήσεις έχουμε και στο εργατικό
μέτωπο με το ζήτημα του ΟΑΣΘ που έχει ξανανοίξει. Υπάρχει πρωτοβουλία
συντονισμού για το θέμα αλλά δε μιλά για τους εργαζόμενους, ψάχνει τη
λύση αλλού. Στοίχημα για μας είναι να συνδέσουμε τα μέτωπα και να
συσπειρώσουμε τον κόσμο”.
“Στα ΤΕΙ Αθήνας, έχουμε καταφέρει να κάνουμε μεγάλες συνελεύσεις μετά
από πολύ καιρό με συνεχείς εξορμήσεις, ανακοινώσεις και συζητήσεις με
τους φοιτητές της σχολής”, είπε η Βασίλεια, “Η δράση μας κερδίζει τους
φοιτητές να συμμετέχουν στις συνελεύσεις. Δεν ήταν από την αρχή έτσι. Η
πρώτη ανοιχτή συζήτηση για το 1956 δεν είχε μεγάλη επιτυχία, η δεύτερη
όμως με θέμα τέχνη κι επανάσταση είχε τεράστια. Κερδίσαμε κόσμο σε
πορείες και συνελεύσεις και φτάσαμε να κερδίζει το δικό μας πλαίσιο στη
σχολή. Φτάσαμε να οργανώνουμε παρεμβάσεις και σε άλλα τμήματα. Είναι
πολύ σημαντικό ότι ανοίγουμε όλα τα ζητήματα και τα συνδέουμε. Έχουμε τη
δυνατότητα να κινητοποιήσουμε όλη την αριστερά της σχολής στις 18 Μάρτη
και σε όλες τις διαδηλώσεις. Πρέπει να κάνουμε περισσότερες εξορμήσεις,
πιο ανοιχτά πρόταση για νέα μέλη, με την Εργατική Αλληλεγγύη στο χέρι”.
Δράσεις
“Στα Εξάρχεια καταφέραμε να έρθει κόσμος από τον ΣΥΡΙΖΑ στην εκδήλωση
της ΚΕΕΡΦΑ, που θέλει να δουλέψει μαζί μας για τις 18 Μάρτη”, είπε ο
Σωκράτης, “Κερδίσαμε δύο μαθητές σε σχολείο της γειτονιάς που γνωρίσαμε
σε μαθητική διαδήλωση. Χρειάζεται σε κάθε πυρήνα να δούμε τους χώρους
στη γειτονιά, από γραφεία άλλων αριστερών κομμάτων, από φοιτητικές
εστίες, από σχολές-σχολεία, αθλητικούς συλλόγους, στέκια. Να αξιοποιούμε
κάθε γνωριμία από τα πουλήματα της εφημερίδας, για να μιλάμε με τον
κόσμο και να του προτείνουμε να οργανωθεί μαζί μας. Οι αντιφασιστικές
μέρες δράσεις της ΚΕΕΡΦΑ είχαν τέτοια αποτελέσματα. Πρόσφατα κάναμε
εξόρμηση στα Πατήσια κι αυτό έκανε αίσθηση στη γειτονιά”.
“Περισσότερο από ποτέ στα νοσοκομεία οι εργαζόμενοι ζητούν
προσλήψεις”, είπε ο Χρίστος από το Γεννηματά, “Αυτή η ανάγκη πιέζει τις
ηγεσίες της ΠΟΕΔΗΝ να αποφασίζουν κινητοποιήσεις. Έτσι έγιναν οι μεγάλες
κινητοποιήσεις την περασμένη χρονιά με χιλιάδες στο δρόμο. Γι' αυτό
έχουμε τη νέα κινητοποίηση την 1η Φλεβάρη. Δεν έχουν σταματήσει οι
αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργαζόμενων. Σε αυτή τη προσπάθεια
κάνουμε συνεργασίες και κοινή δράση. Όποιος αρνείται τις συνεργασίες
είναι ηττοπαθής, ουσιαστικά δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει κάτι και
ότι χρειάζεται να συνεργαστεί με κανέναν. Στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ η
πλειοψηφία ήταν αριστερή και γι' αυτό η πρότασή μας να κατέβει όλη η
αριστερή αντιπολίτευση μαζί, για πιο αριστερή και μαχητική ΑΔΕΔΥ, έκανε
αίσθηση. Οι συνεργασίες δημιουργούν πλειοψηφίες και αυτοπεποίθηση και
στον κόσμο και στην αριστερά”.
“Για να χτίσουμε μεγάλα μέτωπα, χρειάζεται να πηγαίνουμε με την
αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να τα κάνουμε όλα και να τους κερδίσουμε
όλους”, είπε ο Νεκτάριος από την Πάτρα. Να δημιουργούμε κλίμα με αφίσες
παντού. Έχουμε εμπειρία κοινής δράσης στην Πάτρα, με τη μάχη της
Μανωλάδας χτίσαμε ένα δυνατό ενιαίο μέτωπο με όλες τις δυνάμεις και
μπορούμε να το κάνουμε ξανά”.
“Η μαθητική διαδήλωση στα Χανιά για την ένταξη των προσφυγόπουλων στα
σχολεία ήταν μια αυθόρμητη κίνηση των παιδιών”, είπε ο Μανώλης, “Πολλά
είχαν κονκάρδες της ΚΕΕΡΦΑ χωρίς άμεση σχέση με μας. Είχαμε όμως
μοιράσει σε δεκάδες μαθητές την προκήρυξή μας γιατί δύο μήνες δουλεύαμε
αυτή την καμπάνια. Χρειάζεται να απευθυνόμαστε ανοιχτά σε όλο τον κόσμο,
να οργανώνουμε μαζί του, να του προτείνουμε να ενταχτεί μαζί μας”. Στην
παρέμβαση στις σχολές αλλά και στις εξορμήσεις στις γειτονιές
αναφέρθηκε και ο Αλέξανδρος από το Ηράκλειο.
“Πέρσι δώσαμε τη μάχη των ανοικτών συνόρων, φέτος πρέπει να δώσουμε
τη μάχη να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για ανοιχτές πόλεις”,
είπε η Δήμητρα, από το Νέο Ηράκλειο και εργαζόμενη σε ΜΚΟ, “Να είναι στο
κέντρο για τις 18 Μάρτη με έμφαση στη στέγαση και την εγγραφή των
προσφυγόπουλων στα σχολεία. Στη γειτονιά μας θέλουμε να ξεσηκώσουμε τα
δημοτικά σχήματα, να πάρουν αποφάσεις και να κινητοποιηθούν, να
ξεσηκώσουμε τα τοπικά σωματεία κι άλλες οργανώσεις της αριστεράς, να
έχουμε σε κάθε γειτονιά ορμητήρια δράσης για τις 18 Μάρτη. Τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης είναι φρίκη, ασυνόδευτα ανήλικα, σε σκηνές, στον παγετό.
Πολύς κόσμος δουλεύει πλέον σε αυτές τις δομές και μπορούμε μαζί με τους
πρόσφυγες να οργανώσουμε την αντίσταση”.
Στις πολιτικές και ιδεολογικές μάχες που μπορούν να καθορίζουν το
κίνημα και την Αριστερά, στάθηκαν μια σειρά σύντροφοι και συντρόφισσες.
“Την τελευταία χρονιά στη Θεσσαλονίκη έγιναν οι πιο πολλές
αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές διαδηλώσεις”, είπε ο Νίκος, “Μπορεί
να έγινε θέμα το Ωραιόκαστρο όταν κάποιοι γονείς αντέδρασαν στην εγγραφή
των προσφυγόπουλων σε σχολείο της περιοχής, αλλά δεν έγινε γνωστό ότι
μετά ακολούθησαν διαδηλώσεις από όλη την αριστερά που έδωσαν την
απάντηση. Οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι γύρω από τη Θεσσαλονίκη. Και
ενώ όλοι το έβλεπαν αυτό σαν πρόβλημα, εμείς το αντιμετωπίσαμε σαν τη
λύση. Συνδεθήκαμε μαζί τους, κατέβηκαν μαζί μας στις διαδηλώσεις, τις
αντιρατσιστικές, τις εργατικές. Οι εργατικοί αγώνες δεν σταμάτησαν,
δόθηκαν πολλές μάχες, στα εργοστάσια, στα 5μηνα, στο Μαρινόπουλο, στους
δήμους, στα σχολεία, στα νοσοκομεία. Μόνο με την κοινή δράση μπορούμε να
κερδίζουμε όλα τα κομμάτια και ειδικά νεολαία”.
Ένα ακόμα παράδειγμα έφερε ο Γιάννης από τα Πετράλωνα. “Το καλοκαίρι
δώσαμε τη μάχη για την Τουρκία”, είπε, “Ήμασταν μειοψηφία όσοι λέγαμε
ότι αυτό που έγινε ήταν ότι ο κόσμος βγήκε και ανέτρεψε ένα πραξικόπημα,
κάτι που όλη η αριστερά έπρεπε να το κάνει σημαία της, ότι αυτή είναι η
δύναμη των εργατών. Δώσαμε σκληρή μάχη ενάντια στη θεωρία ότι ο
Ερντογάν είναι πανίσχυρος. Σήμερα όλοι παραδέχονται την αποσταθεροποίηση
του Ερντογάν. Πέντε μήνες μετά, το ποιος είχε σωστή εκτίμηση μας έχει
καταγράψει το τι λέμε πολιτικά και ιδεολογικά. Αντίστοιχα στο θέμα της
ισλαμοφοβίας. Όλοι τώρα μιλάνε για το μέτωπο αυτό”.
“Οι εκδηλώσεις για το 1956 έδειξαν τη διάθεση για πολιτική κουβέντα
πάνω στη στρατηγική”, είπε η Λουίζα από τα Γιάννενα, “Χρειάζεται να
αλλάξουμε τον τρόπο οργάνωσης των πυρήνων μας, να γίνουν στρατηγικά
κέντρα για όλη την αριστερά. Απέχουμε ακόμα από αυτό το στόχο αλλά
μπορούμε να το προσπαθήσουμε. Πριν τα Χριστούγεννα σε εκδήλωσή μας ήρθαν
φοιτητές οργανωμένοι και ανένταχτοι για συζήτηση. Επίσης δεν πρέπει να
ξεχνάμε τους συντρόφους μετανάστες. Στα Γιάννενα έχουμε Πακιστανούς
εργάτες στο κόμμα που δουλεύουν σε σκληρές συνθήκες σε εργοστάσια και
μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες για να οργανώσουμε τις μάχες στους
χώρους τους”.
