Λύσσαξαν οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης μετά το βροντερό ΟΧΙ που ακούστηκε από το δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη και ξεσήκωσε ενθουσιασμό στους εργάτες όλης της ηπείρου. Παντού οι κυβερνήσεις είδαν με τρόμο την Αριστερά, τα συνδικάτα, τη νεολαία να εμπνέονται από την εργατική αντίσταση στην Ελλάδα. Μέσα σε συνθήκες ατέλειωτης κρίσης, τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε άλλο εκτός από λιτότητα και ρατσισμό. Γι’ αυτό, το ελληνικό ΟΧΙ αντήχησε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.
Αλλά ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, οι καπιταλιστές και το πολιτικό
προσωπικό τους βάλθηκαν να το τσακίσουν με τον πιο σκληρό τρόπο.
Απειλώντας και εκβιάζοντας ότι θα οδηγήσουν το ελληνικό δημόσιο και το
τραπεζικό σύστημα σε χρεοκοπία κλείνοντας τη στρόφιγγα της
χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ανάγκασαν τον Αλέξη
Τσίπρα να βάλει την υπογραφή του στο χειρότερο Μνημόνιο. Έχουν
εγκαταλείψει όλα τα προσχήματα ότι πρόκειται για μνημόνιο «διάσωσης»,
όπως έλεγαν παλιά, και διαμόρφωσαν ένα τιμωρητικό πακέτο με τους πιο
βάρβαρους όρους.
Γελασμένοι
Αν, όμως, νομίζουν ότι επειδή γονάτισαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,
θα καταφέρουν να τσακίσουν την εργατική αντίσταση, είναι γελασμένοι. Η
οργή αλλά και η εμπειρία και η αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης, ύστερα
από πέντε χρόνια αγώνων ενάντια στα Μνημόνια ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ, είναι σήμερα
μεγαλύτερη και όχι μικρότερη.
Η μαζική στροφή αριστερά που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση στις
25 Γενάρη δεν ήταν ένα απλό κίνημα ψηφοφόρων. Ήταν και είναι κίνημα
αγωνιστών και αγωνιστριών που ξέρουν τι θα πει να οργανώνεις απεργίες,
καταλήψεις στις πλατείες, αντιφασιστικά συλλαλητήρια, συνδικαλιστικές
και πολιτικές μάχες. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε σε αυτόν τον κόσμο μια ευκαιρία
να σταματήσει τη λιτότητα μέσα από τις κάλπες και ο κόσμος
ανταποκρίθηκε όχι μια, αλλά δυο φορές. Και τον Γενάρη και ακόμη πιο
σαρωτικά τώρα στο δημοψήφισμα, η εργατιά είπε ΟΧΙ στα μνημόνια της
λιτότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε πως είναι ένα κόμμα της ρεφορμιστικής
αριστεράς που δεν μπορεί να αξιοποιήσει αυτή τη δυναμική. Είχε αυταπάτες
ότι θα καταφέρει να συνδυάσει τις εργατικές ελπίδες με τη δική του
αναζήτηση αστικών συμμαχιών με μερίδες καπιταλιστών που θα ήθελαν «να
σώσουν τον καπιταλισμό από τον κακό εαυτό του». Και όταν έφτασε ο κόμπος
στο χτένι, υποχώρησε.
Τώρα η σκυτάλη περνάει στα χέρια των αγωνιστών και των αγωνιστριών
της εργατικής τάξης: είπαμε το ΟΧΙ μέσα από τις κάλπες και οι δυνάμεις
του κεφάλαιου γράφουν την ψήφο στα παλιά τους τα παπούτσια. Αλλά οι
εργάτες έχουν πιο δυνατά όπλα από την ψήφο. Έχουν τις απεργίες, έχουν τη
συλλογική δύναμη της τάξης μας χωρίς την οποία δεν γυρνάει ούτε
γρανάζι.
Η απεργία την Τετάρτη 15 Ιούλη, την ώρα που η Βουλή θα ψηφίζει τα
πρώτα «προαπαιτούμενα» των εκβιαστών με τη συνεργασία
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, είναι ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα στη νέα
μάχη του ΟΧΙ που ξεκινάει. Η δύναμη που γκρέμισε όλες τις προηγούμενες
μνημονιακές κυβερνήσεις και έκανε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ πολιτικά λείψανα,
δίνει ξανά το «Παρών». Η συνέχεια και η κλιμάκωση την επόμενη βδομάδα
όταν θα ψηφίζεται το δεύτερο πακέτο με τα «προαπαιτούμενα» είναι το
επόμενο βήμα. Αυτός είναι ο δρόμος για να αποδείξουμε στον κάθε Σόιμπλε
ότι αυτό που μετράει δεν είναι οι υπογραφές των υπουργών αλλά τα ΟΧΙ των
εργατών.
Σε αυτά τα βήματα, σε αυτό το δρόμο, μετριέται η στάση της κάθε
δύναμης της Αριστεράς. Κάθε αγωνιστής, κάθε αγωνίστρια από τον κόσμο του
ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ έχει την ευκαιρία να κάνει ένα βήμα μπροστά: να
γυρίσει την πλάτη στις ηγεσίες του συμβιβασμού και της αποχής και να
συσπειρωθεί στην επαναστατική, αντικαπιταλιστική αριστερά για να
στηρίξουμε μαζί την εργατική αντίσταση που δίνει τη νέα μάχη του ΟΧΙ με
όπλο τη διαδήλωση και την απεργία. Δεν είναι ώρα για ηττοπάθειες και
μοιρολατρείες, είναι η ώρα της μαζικής ανταρσίας.
