“Εδώ
πνίγουν Αλγερινούς” γράφει ο τοίχος στο Σηκουάνα. Το 1961 η γαλλική
αστυνομία είχε δολοφονήσει εκατοντάδες Αλγερινούς εργάτες και τους έριξε
στο ποτάμι.
Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός διεξάγει πόλεμο, για την
ακρίβεια μια σειρά πολέμους. Αυτή η πραγματικότητα χάνεται στον ορυμαγδό
των σχολιασμών και στους καταρράκτες των υποκριτικών δακρύων από τα ΜΜΕ
και τους αστούς πολιτικούς της «πολιτισμένης και δημοκρατικής» ΕΕ.
Το
Σεπτέμβρη που πέρασε η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που έσπευσε να
προσχωρήσει στην συμμαχία των ΗΠΑ ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Ο
Φρανσουά Ολάντ, ο γάλλος πρόεδρος, ήταν ο οικοδεσπότης μαζί με τον Τζον
Κέρι, τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, της πρώτης συνάντησης των αραβικών
καθεστώτων που έγινε στις 14 Σεπτέμβρη του 2014 στο Παρίσι.
Τα
πρώτα αεροπορικά πλήγματα από γαλλικά μαχητικά αεροσκάφη έγιναν λίγες
μέρες μετά στο βόρειο Ιράκ. Η επιχείρηση έχει και επίσημη ονομασία
–«Επιχείρηση Σαμάλ» (ένας δυνατός βορειοδυτικός άνεμος που πνέει στην
περιοχή).
Από τότε, η γαλλική συμμετοχή στο νέο
«πόλεμο κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας» έχει κλιμακωθεί. Το Δεκέμβρη
ακόμα έξι μαχητικά Μιράζ προστέθηκαν στη δύναμη που επιχειρεί στο Ιράκ
–δίπλα στα εννιά Ραφάλ, τα αναγνωριστικά αεροπλάνα και τη φρεγάτα που
πλέει στο Περσικό Κόλπο. Προς το παρόν, τα γαλλικά αεροπλάνα
βομβαρδίζουν «στόχους των τζιχαντιστών» στο Ιράκ. Δεν έχουν επεκτείνει
την «ανθρωπιστική» δράση τους στη Συρία, επειδή η κυβέρνηση του Ολάντ
φοβάται ότι έτσι θα ενισχύσει το καθεστώς του Άσαντ. Ωστόσο κι αυτό
μπορεί να αλλάξει σύντομα.
Αυτό που διεξάγεται
στη Μέση Ανατολή είναι ένας νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Ο στόχος των
κρατών που τον διεξάγουν δεν είναι να ξεριζώσουν το «Ισλαμικό Κράτος»,
μια αντιδραστική οργάνωση πράγματι. Είναι να επιβάλλουν τον έλεγχό τους
στην περιοχή και τα συμφέροντά τους. Κι η Γαλλία είναι πρωταγωνιστής
αυτού του πολέμου, για να εξασφαλίσει τα δικά της ιμπεριαλιστικά
συμφέροντα.
Το ξεχασμένο Μαλί
Δυο χρόνια πριν, τον
Γενάρη του 2013, γαλλικά στρατεύματα, περίπου 4.000 συνολικά, έφτασαν
στο Μαλί, μια χώρα της δυτικής Αφρικής, για να βοηθήσουν την κυβέρνηση
να επανακτήσει τον έλεγχο του βόρειου τμήματός της –και πόλεων όπως το
Τιμπουκτού και το Γκάο- που είχε πέσει στα χέρια «τζιχαντιστών». Κωδική
ονομασία: Επιχείρηση «Σερβάλ» (αγριόγατα).
Ήταν
μια ακόμα επέμβαση στο όνομα της ανθρωπιάς και του πολιτισμού, απέναντι
σε σκοταδιστές που αποκεφαλίζουν ομήρους και καταστρέφουν αρχαία
μνημεία. Ή αυτό έλεγε, και λέει, η γαλλική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ του
«πολιτισμένου κόσμου». Από αυτή τη φρασεολογία, έλειπαν κάποιες
σημαντικές «λεπτομέρειες».
Ο γαλλικός στρατός
στήριζε μια δικτατορία του στρατού που είχε ανατρέψει δυο προέδρους σε
δυο χρόνια. Στο βορρά της χώρας είχε ξεσπάσει μια ακόμα εξέγερση των
Τουαρέγκ, μιας νομαδικής εθνότητας που ζει κυρίως στο Νίγηρα και το Μαλί
–οι «τζιχαντιστές» από γειτονικά αφρικανικά κράτη έσπευσαν να
εκμεταλλευτούν το κενό.
Και όπως γίνεται σε αυτές
τις περιπτώσεις, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γάλλων και των
συμμάχων τους, έσπρωξαν τους κατοίκους της υπαίθρου ή ένα μεγάλο τμήμα
τους, στην αγκαλιά των «τζιχαντιστών».
Μόνιμες βάσεις
Όμως,
υπάρχει και συνέχεια. Με συνθήκη πενταετούς διάρκειας που υπογράφτηκε
τον Ιούλη, ο γαλλικός στρατός αποκτάει μόνιμες βάσεις και παρουσία στο
Μαλί, για πρώτη φορά από την ανεξαρτησία της χώρας το 1961. Ο γαλλικός
στρατός θα συνεχίσει τις επιχειρήσεις κατά των «τζιχαντιστών» εκεί αλλά
και με δυνατότητες να επιχειρεί και σε άλλες χώρες της περιοχής, με έδρα
το γειτονικό Τσαντ. Η «επιχείρηση» άλλαξε κωδική ονομασία, Barkhane –
έτσι ονομάζονται αμμόλοφοι με το σχήμα ημισελήνου στη Σαχάρα. Ποιος είπε
ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δεν σέβεται τις παραδόσεις;
Το
Μαλί ήταν γαλλική αποικία. Το ίδιο κι ο Νίγηρας, η πραγματική αιτία για
την γαλλική επέμβαση. Η αποσταθεροποίηση του Μαλί θα αποσταθεροποιήσει
και αυτή τη γειτονική χώρα, την τέταρτη στη σειρά παραγωγό ουρανίου στο
κόσμο. Το 75% της ηλεκτρικής ενέργειας στη Γαλλία παράγεται από
πυρηνικά εργοστάσια που χρειάζονται ουράνιο. Και η γαλλική πολυεθνική
Areva έχει επενδύσει 1.9 δις ευρώ στα ορυχεία και εργοστάσια
επεξεργασίας εκεί.
Όπως σημείωνε ο Παπέ Σαμπά Κανέ ένας Σενεγαλέζος δημοσιογράφος το Σεπτέμβρη:
«Η
‘απειλή της τρομοκρατίας’ είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την Γαλλία να
απλώσει ξανά τα χέρια της στη Δυτική Αφρική, στρατιωτικά, πολιτικά ακόμα
και οικονομικά. Φυσικά οι ΗΠΑ είναι με τους Γάλλους, μέχρι που τους
πρόσφερε και μια φιλική επιχείρηση με μη-επανδρωμένα αεροσκάφη από την
πρωτεύουσα του Νίγηρα.
Με την Γαλλία να
επεκτείνει τον στρατιωτικό έλεγχό της στην περιοχή, υπάρχουν κάποιοι που
κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, προειδοποιώντας ότι ο αποικιακός
‘αφέντης’ έχει επιστρέψει».
Γαλλικά αεροπλάνα
χτυπάνε από το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη και οι γάλλοι αλεξιπτωτιστές
«ειρηνεύουν» αφρικανικές χώρες. Για εκατομμύρια ανθρώπους από την Ασία
μέχρι τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, αυτή η πραγματικότητα ζωντανεύει
τις μνήμες της γαλλικής αποικιοκρατίας και των εγκλημάτων της.
Εξήντα
χρόνια πριν, ο γαλλικός στρατός ξεκινούσε μια ακόμα εκστρατεία ενάντια
στο φανατισμό και τη βία. Το Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης της Αλγερίας
(FLN) είχε ξεκινήσει τον ένοπλο αγώνα για την ανεξαρτησία της χώρας με
εκρήξεις βομβών, αποτυχημένες επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα ακόμα και
σε ΚΤΕΛ που μετέφερε ντόπιους προεστούς και γάλλους εκπαιδευτικούς.
Η
Αλγερία ήταν αποικία της Γαλλίας από το 1830. Μια ιδιαίτερη αποικία:
θεωρούταν τμήμα του μητροπολιτικού εδάφους, τμήμα της «Γαλλικής
Δημοκρατίας μίας και αδιαίρετης». Έστελνε αντιπροσώπους στη γαλλική
βουλή –αλλά δικαίωμα ψήφου είχαν μέχρι και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
μόνο οι γάλλοι έποικοι. Οι Αλγερινοί είχαν το δικαίωμα να δουλεύουν στις
φυτείες των Γάλλων και στα εργοστάσια της μητρόπολης.
Ένα
εκατομμύριο Αλγερινοί και Αλγερινές έχασαν τη ζωή τους από τις σφαίρες,
τις βόμβες και κάθε λογής στερήσεις. Στα τέλη του 1959, περισσότερα από
δυο εκατομμύρια χωρικοί είχαν στοιβαχθεί σε περίπου 1.200 «στρατηγικά
χωριά» -στην ουσία στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τα
βασανιστήρια ήταν αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του βρόμικου πολέμου. Όχι
μόνο τα βασανιστήρια και οι εξευτελισμοί που υπέβαλλαν τους
τρομοκρατημένους χωρικούς τα εκκαθαριστικά αποσπάσματα. Το 2001 ένας
απόστρατος στρατηγός φορτωμένος με τιμές και παράσημα, ο Πολ Οσορές
παραδέχτηκε δημόσια ότι είχε οργανώσει κέντρα βασανιστηρίων στο Αλγέρι
και αλλού, και «ομάδες θανάτου» με χιλιάδες θύματα.
Ο
Οσορές επέμεινε ότι είχε την κάλυψη και παρότρυνση της κυβέρνησης, και
προσωπικά του Φρανσουά Μιτεράν που ήταν υπουργός Δικαιοσύνης στις πρώτες
φάσεις του πολέμου. Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είπε «ήταν μικρό
τίμημα μπροστά στην ανάγκη καταπολέμησης της τρομοκρατίας» -και
συνέστησε να χρησιμοποιηθούν οι ίδιες μέθοδοι ενάντια στην Αλ Κάιντα.
Κι
ο ρατσισμός ήταν το απαραίτητο συνοδευτικό. Στόχος του δεν ήταν μόνο οι
Αλγερινοί που ζούσαν στη χώρα τους, αλλά και τα εκατομμύρια Αλγερινών
και άλλων Αράβων που ζούσαν και δούλευαν στην Γαλλία. Στις 5 Οκτώβρη
1961 ο Μορίς Παπόν, διοικητής της Αστυνομίας του Παρισιού διέταξε
απαγόρευση κυκλοφορίας για όλους τους Αλγερινούς εργάτες από τις 8 το
βράδυ μέχρι τις 5.30 το πρωί.
Την επόμενη μέρα,
τριάντα χιλιάδες Αλγερινοί κατέβηκαν από τα εργατικά προάστια να
διαδηλώσουν στο κέντρο της Πόλης του Φωτός. Το χτύπημα της αστυνομίας
ήταν τόσο άγριο που για μέρες ο Σηκουάνας ξέβραζε πτώματα. Ακόμα και
σήμερα ο αριθμός των νεκρών δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα, το 200 είναι
το πιο συνηθισμένο.
Περίπου 11.500 άνθρωποι
συνελήφθησαν επειδή «ήταν μαυριδεροί» και οδηγήθηκαν με πούλμαν σε
γήπεδα –εκεί που οι δωσίλογοι του Βισί συγκέντρωναν τους Εβραίους για
λογαριασμό των Ες-Ες στην Κατοχή. Άλλωστε ο Παπόν είχε την
«τεχνογνωσία», ήταν ανώτερος δημόσιος υπάλληλος στο Μπορντώ «υπεύθυνος
για εβραϊκά θέματα».
Υποκρισία
Ο πόλεμος
στην Αλγερία αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο του γαλλικού ιμπεριαλισμού
–όχι στους αποικιακούς λαούς, που το γνώριζαν από πρώτο χέρι.
Την
εποχή που ξεκινούσε ο πόλεμος στην Αλγερία, τέλειωνε ο γαλλικός πόλεμος
στο Βιετνάμ. Εκεί οι γάλλοι αποικιοκράτες είχαν καταστείλει με τη φωτιά
και το σίδερο αντι-αποικιακές εξεγέρσεις, είχαν προκαλέσει λιμούς και
είχαν οδηγήσει χιλιάδες χωρικούς στο θάνατο με την αναγκαστική
επιστράτευση για την κατασκευή σιδηροδρόμων και άλλων έργων υποδομής.
Ένα
χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου στην Αλγερία, η Γαλλία μαζί με την
Βρετανία, προσπάθησαν να ανατρέψουν τον Νάσερ στην Αίγυπτο επειδή είχε
εθνικοποιήσει τη Διώρυγα του Σουέζ. Οι δυο παλιοί αποικιακοί αφέντες της
περιοχής (με τη συνεργασία του Ισραήλ) προσπάθησαν να γυρίσουν πίσω την
ιστορία και απέτυχαν.
Έχει σημασία να θυμόμαστε
σήμερα, ότι όλο αυτό το αίμα και η καταπίεση, κρυβόταν κάτω από τις
αξίες της κοσμικότητας, της προόδου, της δημοκρατίας. Ενώ οι χωρικοί
στοιβάζονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αλγερία και τα κέντρα
βασανιστηρίων δούλευαν στο φουλ, η γαλλική κυβέρνηση κυκλοφορούσε
ντοκιμαντέρ για τις μουσουλμάνες που πετούσαν τη μαντήλα με την
ενθάρρυνση των φωτισμένων Γάλλων.
Η υποκρισία
ήταν πάντα στο οπλοστάσιο των ιμπεριαλιστών, κι ο γαλλικός δεν
αποτελούσε ούτε αποτελεί σήμερα εξαίρεση. Οι Σαμαράδες και οι Ολάντ
θέλουν να το ξεχάσουμε, η Αριστερά δεν πρέπει να τους κάνει τη χάρη.
