 |
| Αντιφασιστική κινητοποίηση, Κηφισιά, 27/5/2014 |
Τα τελευταία χρόνια, μετρώντας από τον Μάιο του 2010 οπότε υπογράφηκε το πρώτο μνημόνιο, έχουν ήδη καταγραφεί και περάσει στην Ιστορία σαν τα «χρόνια των μνημονίων», «χρόνια της μνημονιακής διακυβέρνησης» και έχουν σημάνει μια λυσσαλέα και συνεχή επίθεση στην εργατική τάξη και τους φτωχούς.
Η πρόσφατη απόφαση του Σαμαρά να προχωρήσει
στην πρόωρη εκλογή προέδρου δημοκρατίας, στην ουσία να προχωρήσει σε
εκλογές, έγινε κάτω από την πίεση της τρόικας ότι αυτά πρέπει να
συνεχιστούν, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλος ψεύτης ήταν όταν υποσχόταν ότι
το «χρέος είναι βιώσιμο» και «πλησιάζει η έξοδος».
Λίγες
μέρες πριν από τις εκλογές εκατομμύρια εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι,
συνταξιούχοι, αγρότες αναζητούν με αγωνία την απάντηση στα κρίσιμα
ερωτήματα: Θα σημάνει μια πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το τέλος των μνημονίων;
Τι σημαίνει πρακτικά για τον κόσμο η κατάργησή τους; Ποιος θα την
επιβάλλει; Πως θα απαντήσουμε στους εκβιασμούς της τρόικας και των
καπιταλιστών; Με τι είδους πολιτική θα αντικαταστήσουμε την πολιτική των
μνημονίων;
Σε αυτά τα ερωτήματα απαντάει το
16σελιδο φυλλάδιο που κυκλοφορεί η Εργατική Αλληλεγγύη κάτω από τον
τίτλο «Η πάλη για ένα Αντικαπιταλιστικό Αντι-μνημόνιο» (τιμή ενίσχυσης 1
ευρώ).
Το πρώτο μέρος του φυλλαδίου περιλαμβάνει
τις «Αντικαπιταλιστικές απαντήσεις στους εκβιαστές των αγορών», δηλαδή
τα αναγκαία άμεσα μέτρα που θα καταφέρουν να απαντήσουν αποτελεσματικά
στους εκβιασμούς που θα προκαλέσει η κατάργηση των μνημονίων και
ταυτόχρονα θα απαντήσουν πρακτικά στο ερώτημα «που θα βρεθούν τα
λεφτά»:
Τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κρατικοποίηση
των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, την φορολόγηση των πλουσίων,
την ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ.
Παράλληλα αναδεικνύει ότι η
δύναμη που μπορεί να επιβάλλει αυτές τις βαθιές ανατροπές είναι η ίδια
δύναμη που μέσα σε μια πενταετία έριξε τρεις κυβερνήσεις και κατάφερε να
αλλάξει το πολιτικό σκηνικό:
Ο ρεαλισμός της εργατικής τάξης
Η
εργατική τάξη και η δυνατότητα να επιβάλει τον δικό της έλεγχο σε
δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αναδεικνύοντας τον δικό της ρεαλισμό
απέναντι στον «ρεαλισμό» της ανεργίας, της φτώχειας, της διάλυσης του
κράτους πρόνοιας που θέλει να μας καταδικάσει η άρχουσα τάξη εις τον
αιώνα τον άπαντα.
Το δεύτερο μέρος αναλύει ότι
κατάργηση των μνημονίων δεν σημαίνει απλά «σκίσιμο χαρτιών» των
συμφωνιών λιτότητας (και η πιθανή σύναψη κάποιων νέων, ίσως κάτω από
διαφορετικό όνομα, από την επόμενη κυβέρνηση, στο όνομα της εξυπηρέτησης
του χρέους που θα έχει απομείνει μετά από την διαπραγμάτευση) αλλά
άμεσα μέτρα για να «πάρουμε πίσω όλα όσα μας λεηλάτησαν»:
Επιστροφή
στις δουλειές για πάνω από 1 εκατομμύριο ανέργους - που δεν μπορεί να
περιμένει ούτε στον δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα. Ξαναχτίσιμο σε ό,
τι γκρέμισαν στην Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό, τους ΟΤΑ, το ΙΚΑ,
τις υπηρεσίες. Αντιστροφή όλων των ιδιωτικοποιήσεων και κατάργηση του
ΤΑΙΠΕΔ, κρατικοποίηση των εργοστασίων και των χώρων εργασίας που
κλείνουν χωρίς αποζημίωση των καπιταλιστών. Επιστροφή των μισθών και των
συντάξεων στο προ των μνημονίων ύψος απαιτώντας να γυρίσουν πίσω τα
κεφάλαια των ταμείων που εξαϋλώθηκαν με το PSI, να πληρώσουν επιτέλους
οι καπιταλιστές ό, τι χρωστάνε στα ταμεία.
Πολιτικές επιθέσεις
Αντικαπιταλιστικό
Αντι-μνημόνιο σημαίνει άμεσες απαντήσεις στις πολιτικές επιθέσεις που
έχουν προχωρήσει χέρι-χέρι με τα μνημόνια και περιλαμβάνονται αναλυτικά
στο τρίτο μέρος του φυλλαδίου: Να υπερασπίσουμε τα δημοκρατικά
δικαιώματα που απειλούνται, από την απεργία μέχρι την διαδήλωση, και να
απαιτήσουμε την κατάργηση των αυταρχικών νόμων και των ειδικών δυνάμεων
καταστολής.
Σημαίνει καταδίκη των νεοναζί της Χ.Α
και τσάκισμα της φασιστικής απειλής που απλώνεται επικίνδυνα σε Ελλάδα
και Ευρώπη, αποκάλυψη και τιμωρία όλων όσων την καλύπτουν και ταυτόχρονα
ξήλωμα των πολιτικών που την γιγαντώνουν.
Να συγκρουστούμε
με τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία που βρέθηκε στην κορυφή της ατζέντας
όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων απαιτώντας νομιμοποίηση για τους
μετανάστες, ιθαγένεια στα παιδιά δεύτερης γενιάς, άσυλο στους πρόσφυγες,
γκρέμισμα του τείχους στον Έβρο, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της
Φρόντεξ. Να σταματήσουμε την πολιτική διακρίσεων απέναντι στους
μετανάστες, τους Ρομά, την ΛΟΑΤ κοινότητα, τις γυναίκες που χτυπιούνται
διπλά από την κρίση. Να συγκρουστούμε με όλα τα επικίνδυνα πολεμοκάπηλα
σχέδια που βλέπουνε έξοδο από την κρίση μέσα από τη σύναψη
του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Ισραήλ, την βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας
στους «προθύμους του Ομπάμα».
