Γιώργος Πίττας
Υπάρχει ισλαμοφοβία στην Ελλάδα; Για να έχει κανείς απάντηση σε αυτό
το ερώτημα, θα πρέπει να προσεγγίσει το ζήτημα σε δύο επίπεδα, από τα
κάτω και από τα πάνω και πως το ένα επηρεάζει το άλλο.
Κοιτάζοντας
το ζήτημα από τα πάνω, η απάντηση είναι ΝΑΙ. Σαν σύμμαχος του ΝΑΤΟ και
σαν μέλος της ΕΕ, αλλά και από μόνο του το ελληνικό κράτος και οι θεσμοί
του αναμφίβολα λειτουργούν ρατσιστικά και ισλαμοφοβικά.
Το
«γιοφύρι της Άρτας» της ανέγερσης έστω ενός Τεμένους για τις πολλές
δεκάδες χιλιάδες των μουσουλμάνων που ζουν επί το πλείστον στην Αττική
είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι σημαίνει ισλαμοφοβία
στην Ελλάδα.
Μια δεύτερη απόδειξη του τι σημαίνει θεσμική
ισλαμοφοβία -και αφορά βέβαια όλη την ΕΕ- είναι να δει κανείς τους
χιλιάδες ανθρώπους που συνωστίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
προσφύγων και μεταναστών σε όλη την επικράτεια. Το κοινό χαρακτηριστικό
της πλειοψηφίας των έγκλειστων είναι ότι είναι μουσουλμάνοι – καθώς
είναι ακριβώς οι μουσουλμανικές χώρες που έχουν βιώσει τη βαρβαρότητα
των πολέμων, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των στυγνών
δικτατοριών.
Για να καταλήξουν σε κάποιο κρατητήριο ή σε ένα
στρατόπεδο συγκέντρωσης, φυσικά χρειάζεται ένας ολόκληρος «θεσμικός»
μηχανισμός που δεν είναι άλλος από την αστυνομία και τη δικαστική
εξουσία. Αυτή η ρατσιστική ρουτίνα της αστυνομίας είναι που οδήγησε το
2009 αστυνομικούς να σκίσουν σε «έλεγχο» στην Αθήνα το Κοράνι που
κρατούσε νεαρός μουσουλμάνος προκαλώντας οργισμένες διαδηλώσεις.
Δίπλα
στην αστυνομία, την ΕΥΠ, και τη δικαστική εξουσία υπάρχει βέβαια ο
ρόλος της Εκκλησίας. Σαν ένας επίσημος θεσμός και κομμάτι του κράτους
βάζει όλα τα εμπόδια στην ανέγερση τζαμιών, την ίδια στιγμή που στις
ενορίες το «ποίμνιο» κινητοποιείται, πολλές φορές σε συνεργασία με
ακροδεξιά και φασιστικά σάιτ σε θέματα, όπως η «κινητοποίηση των γονέων»
τελευταία ενάντια στο νέο βιβλίο θρησκευτικών της Τετάρτης Δημοτικού
γιατί υπάρχουν αναφορές στις άλλες θρησκείες και μια προσευχή στον
Αλλάχ.
Όμως όλοι αυτοί οι θεσμοί κάνουν «τη δουλειά τους» είτε
κάτω από εντολές είτε με την ανοχή της κυβέρνησης. Και η πολιτική της
κυβέρνησης, κινείται σε αυτό το μήκος κύματος. Όταν ο Καμένος καλεί την
ΕΕ να στηρίξει την Ελλάδα να κλείσει τα σύνορα στους πρόσφυγες επειδή θα
«γεμίσει η Ευρώπη τζιχαντιστές». Όταν μαζί με τον Κοτζιά και έχοντας
την απόλυτη στήριξη όλης της κυβέρνησης προχωράνε σε μεγαλύτερη εμπλοκή
της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο μουσουλμανικό κόσμο.
Όταν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Τόσκας ακολουθώντας μια παράδοση ανοχής
και κάλυψης που πάει δεκαετίες πίσω, καλύπτει την ανεξέλεγκτη δράση της
Χ.Α που οδήγησε σε δολοφονίες, εμπρησμούς τζαμιών και εκατοντάδες
εγκληματικές επιθέσεις.
Είναι αυτός, ο τελευταίος παράγοντας, η
οργανωμένη ακροδεξιά και οι ναζί, που αξιοποιώντας την θεσμική
ισλαμοφοβία, προσπαθεί να χτίσει τάγματα εφόδου που να «αντιμετωπίζουν
αποτελεσματικά τον ισλαμικό κίνδυνο». Ιδιαίτερα, το διάστημα 2010-2014,
το να είσαι μουσουλμάνος στην Ελλάδα δεν σήμαινε μόνο ότι κινδυνεύεις να
βρεθείς χωρίς λόγο κρατούμενος σε κρατητήριο ή στην Αμυγδαλέζα, αλλά
ότι κινδυνεύεις ακόμη και να μαχαιρωθείς και να δολοφονηθείς από
φασίστες όπως ο Σαχζάτ Λουκμάν το 2013 στα Πετράλωνα.
Από τα κάτω
Όλη
αυτή η ισλαμοφοβική προπαγάνδα είτε η θεσμική είτε από τα φασιστικά
κόμματα, δεν έχει καταφέρει να ευδοκιμήσει μέσα στην εργατική τάξη, τη
νεολαία και σε πλατιά κομμάτια του πληθυσμού.
Το 2015-16
αναπτύχθηκε στην Ελλάδα το πιο δυνατό κίνημα αλληλεγγύης στους
πρόσφυγες, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από
μουσουλμανικές χώρες. Αντίστοιχα το 2001-03 με τον πόλεμο του Μπους
«κατά της τρομοκρατίας», το αντιπολεμικό κίνημα ήταν τόσο μεγάλο στην
Ελλάδα ώστε περιόρισε την στρατιωτική αποστολή στο Αφγανιστάν και την
μηδένισε στο Ιράκ. Στην Παλαιστίνη ή στο Λίβανο, η αλληλεγγύη ενάντια
στις επιθέσεις του κράτους του Ισραήλ, δεν σταμάτησε παρά την
προπαγάνδα.
Αν ανατρέξει κανείς λίγο πιο πίσω, στους σεισμούς
που έπληξαν την Τουρκία του 1999, θα θυμηθεί ότι υπήρξε ένα πρωτοφανές
κύμα βοήθειας από την Ελλάδα. Αλλά και στη Θράκη, οι απόπειρες στο
παρελθόν ακροδεξιών, φασιστών και ΚΥΠατζήδων να στοχοποιήσουν την
μειονότητα δεν έχουν κανένα έρεισμα στις τοπικές κοινωνίες.
Αν
ψάχνει κανείς γιατί το καρκίνωμα του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας δεν
έχει καταφέρει να επεκταθεί έξω από τη μειοψηφία της ρατσιστικής δεξιάς,
η αιτία βρίσκεται στο αντιπολεμικό και το αντιρατσιστικό κίνημα που
έχουν κινητοποιήσει εδώ και δεκαετίες μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας,
έχοντας στην πρωτοπορία τα συνδικάτα, τη νεολαία, τους φοιτητικούς
συλλόγους αλλά και εκείνα τα κομμάτια της Αριστεράς που συγκρούστηκαν με
την ισλαμοφοβία.
Αυτό το κίνημα έχει κερδίσει στις γραμμές του
και μάλιστα στην πρώτη γραμμή, τους ίδιους τους μουσουλμάνους πρόσφυγες
και μετανάστες. Όχι απλά σαν μια θρησκευτική μειονότητα, αλλά σαν ένα
αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης.
Μπορεί να πάει κανείς
τόσο πίσω όσο το ίδιο το Πολυτεχνείο και η πρώτη απεργία της
Μεταπολίτευσης στο εργοστάσιο της Νάσιοναλ Καν το 1974 για να δει τι
σημαίνει κοινή απεργία των ντόπιων και Πακιστανών εργατών ή στους αγώνες
των εργαζομένων στα Ναυπηγεία τη δεκαετία του ’80 ή ακόμη περισσότερο
στις μάχες που έδωσαν όλες οι κοινότητες μεταναστών για τη νομιμοποίηση
την δεκαετία του ’90. Τότε που στις διαδηλώσεις κατέβαιναν στο δρόμο
δίπλα-δίπλα μετανάστες και πρόσφυγες όλων των θρησκειών από τις χώρες
των Βαλκανίων, της Αφρικής και της Ασίας.
Απαγωγές
Μπορεί
κανείς να το δει το 2001 και το 2003 με την συμμετοχή τους στην
αντιπολεμική κινητοποίηση ενάντια στις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το
Ιράκ, όταν στοχοποιήθηκαν από ελληνικές και ξένες μυστικές υπηρεσίες που
έφτασαν στο σημείο να απαγάγουν τους Πακιστανούς εργάτες, στο περίφημο
σκάνδαλο των απαγωγών ως «υπόπτων τρομοκρατίας» το 2005 και στη συνέχεια
την στοχοποίηση της Πακιστανικής Κοινότητας και του προέδρου της
Τζαβέντ Ασλάμ.
Μετά την εκλογή του Μιχαλολιάκου στο δημοτικό
συμβούλιο της Αθήνας το 2010 και ακόμη περισσότερο μετά την είσοδο της
Χ.Α στη Βουλή το 2012 θα βρεθούν παντού - στους δρόμους, στις λαϊκές,
στα τζαμιά, ακόμη και μέσα στα ίδια τους τα σπίτια- στο στόχαστρο των
ταγμάτων εφόδου που δρουν με την κάλυψη των τοπικών αστυνομικών
τμημάτων. Αλλά αυτή ακριβώς η απειλή θα τους οπλίσει με ακόμη
περισσότερο θάρρος να διεκδικήσουν δίπλα στα δικαιώματά τους και την
ίδια την ύπαρξή τους –στις γειτονιές, στις διαδηλώσεις, στα σχολεία, στα
αστυνομικά τμήματα, στα δικαστήρια, στις Αμυγδαλέζες, στους αγώνες για
το δικαίωμα των παιδιών στην ιθαγένεια, στη συμμετοχή τους στις
δημοτικές εκλογές– μαζί με τους υπόλοιπους μετανάστες.
Η ΚΕΕΡΦΑ
και η Ένωση Μεταναστών Εργατών θα παίξουν πρωτοπόρο ρόλο στις
κινητοποιήσεις των εργατών γης αρχικά στη Σκάλα Λακωνίας, στη συνέχεια
στην εξέγερση μετά την δολοφονική επίθεση στη Μανωλάδα, στο Μαραθώνα και
πιο πρόσφατα μετά τις επιθέσεις των φασιστικών συμμοριών στον
Ασπρόπυργο. Αντίστοιχα οι Πακιστανοί εργάτες θα δώσουν φοβερά
παραδείγματα αγώνα με τις απεργίες στο εργοστάσιο της Γενικής
Ανακύκλωσης ΑΕ στον Ασπρόπυργο και βέβαια την φετινή απεργία στο
εργοστάσιο χημικής βιομηχανίας στον Αυλώνα.
Οι εργάτες από το
Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Αίγυπτο, τη
Σενεγάλη θα δώσουν δυναμικό παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές του
κινήματος της περιόδου των μνημονίων από τις δεκάδες πανεργατικές
απεργίες στις συνελεύσεις στο Σύνταγμα το 2011 και από την κατειλημμένη
ΕΡΤ μέχρι τη συμμετοχή στην επέτειο και στις πορείες του Πολυτεχνείου.
Αυτή
ακριβώς την εικόνα είδαμε να επαναλαμβάνεται στο πρόσφατο μεγάλο
αντιφασιστικό συλλαλητήριο της 16 Φλεβάρη με αίτημα να κλείσουν τα
γραφεία της Χ.Α, όπου οι μετανάστες κατέβηκαν μαζικά και διαδήλωσαν στην
πρώτη γραμμή μιας και οι ίδιοι αποτελούν τον νο1 στόχο των ναζί–
έχοντας διαδηλώσει νωρίτερα ενάντια στη σφαγή στη Μιανμάρ από την
Ομόνοια στο Σύνταγμα.
Κόντρα σε όλες τις προκαταλήψεις, οι
μουσουλμάνοι εργάτες διαδήλωσαν δίπλα-δίπλα με τους ντόπιους εργάτες,
χριστιανούς ή άθεους που κρατούσαν τα πανό των συνδικάτων τους, φώναξαν
συνθήματα μαζί με γυναίκες, γκέι, τρανς και λεσβίες, βρέθηκαν στην πρώτη
γραμμή μπροστά στα ΜΑΤ με κομμουνιστές, σοσιαλιστές και αναρχικούς. Και
ανάμεσά τους μπορούσε να δει κανείς όλα τα γνώριμα πρόσωπα από όλες τις
προηγούμενες μάχες.
Με δεδομένο ότι η ισλαμοφοβική ρατσιστική
προπαγάνδα και πολιτική από τα πάνω δεν πρόκειται να σταματήσει αλλά θα
συνεχίσει τον παράλληλο δρόμο της με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και
τις πολιτικές μνημονίων και λιτότητας που θρέφουν τη φασιστική απειλή,
τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Οι σκληρότερες μάχες είναι μπροστά.
Αλλά μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα τις δώσουμε με καλύτερους όρους και
νικηφόρα πατώντας πάνω σε αυτήν την τεράστια, και με κόπο, ιδρώτα και
αίμα χτισμένη, δύναμη της ταξικής ενότητας, της εργατικής αλληλεγγύης
και του προλεταριακού διεθνισμού.
εργατική αλληλεγγύη
