Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη με ένα πρόγραμμα αντιμνημονιακό και αντιρατσιστικό και η κατάντια του σήμερα να εφαρμόζει ακριβώς το αντίθετο, ανοίγει τη συζήτηση για το τι πραγματικά έγινε. Μέσα σε κόσμο που έφυγε απ' το ΣΥΡΙΖΑ και συνεχώς φεύγει (αλλά όχι μόνο εκεί), υπάρχει η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε αστικό κόμμα. Ήταν ριζοσπαστικό, αλλά μια μικρή μερίδα γύρω απ' τον Τσίπρα και τη σημερινή ηγεσία πήρε τον έλεγχο με πραξικόπημα και άλλαξε το χαρακτήρα του. Η υπογραφή του τρίτου μνημονίου στις 13 Ιούλη ήταν η κρίσιμη καμπή, η προκήρυξη των εκλογών πριν από το συνέδριο ήταν η τελευταία πράξη του πραξικοπήματος. Οι εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη ήταν η επισφράγιση.
Μια τέτοια ανάλυση έχει δύο προβλήματα. Το πρώτο, δεν εξηγεί πώς έγινε αυτή η αναστροφή μέσα σε λίγους μήνες, το δεύτερο και εξίσου σημαντικό, γιατί συνεχίζεται η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις δεύτερες εκλογές. Πώς εξηγούνται οι δυσκολίες που έχει να περάσει τα μέτρα στο εσωτερικό του και η συμμετοχή του κόσμου που τον ψήφισε στις μάχες που ξετυλίγονται ενάντια στην κυβέρνηση. Χρειάζεται να αναζητήσουμε τις ρίζες της αναστροφής στον ίδιο το ρεφορμιστικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και στα όρια της στρατηγικής του ρεφορμιστικού δρόμου.
