Μάταια προσπαθεί ο Αλέξης Τσίπρας να πείσει ότι η παραίτηση της
κυβέρνησής του και η πορεία προς τις εκλογές είναι μια επίδειξη
δημοκρατικής ευαισθησίας από τη μεριά του και μια εγγύηση ότι με
ανανεωμένη εντολή θα διαχειριστεί το νέο μνημόνιο με «αριστερή
ευαισθησία».
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατάρρευσε γιατί οι
προκλητικοί συμβιβασμοί της με ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ έρχονται σε ανοιχτή σύγκρουση
με το μαζικό ρεύμα προς τα αριστερά που την έφερε στην εξουσία και το
οποίο αρνείται να αποδεχθεί το συμβιβασμό με τους εκβιαστές, αρνείται να
πάει σπίτι του και επιμένει αριστερά.
Στην πραγματικότητα, ανοίγει ξανά μια περίοδος πολιτικής κρίσης και
είναι ρεαλιστικό ότι από τις εκλογές θα βγει αποδυναμωμένο το
στρατόπεδο της διαχείρισης του νέου μνημόνιου και ενισχυμένη η εργατική
αντίσταση που παλεύει για την ανατροπή του.
Ας δούμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Από την πρώτη στιγμή που οι εκλογές του Γενάρη έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ
στην κυβέρνηση, τα διευθυντήρια της ΕΕ με αιχμή τη γερμανική κυβέρνηση
έβαλαν σαν στόχο να ακυρώσουν αυτό το ενοχλητικό παράδειγμα στροφής προς
τα αριστερά υποχρεώνοντας τη νέα κυβέρνηση σε έναν σκληρό συμβιβασμό με
τα μνημόνια. Από δίπλα ο Σαμαράς, έλπιζε ότι αυτή η πίεση θα σημάνει
την απογοήτευση του κόσμου και την επικράτηση του σενάριου της
«αριστερής παρένθεσης».
Στην πράξη, αυτό το σενάριο της κατάρρευσης της κυβέρνησης από τα
δεξιά διαψεύστηκε με πάταγο τον Ιούλη με τη σαρωτική νίκη του ΟΧΙ στο
δημοψήφισμα. Μαζί του, έφερε και το πολιτικό τέλος του Σαμαρά (και του
Βενιζέλου).
Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να προχωρήσει αμέσως μετά στην υπογραφή
του νέου Μνημόνιου ήταν μια απόφαση να πάρει αυτός τη σκυτάλη της
σύγκρουσης με τις αμείωτες προσδοκίες της εργατικής τάξης και την μαζικά
καταγραμμένη ριζοσπαστικοποίησή της.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και τα παραδοσιακά κόμματα της
άρχουσας τάξης απέτυχαν στην προσπάθειά τους να ανακόψουν αυτή τη
ριζοσπαστικοποίηση και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσφέρθηκε να καλύψει το
κενό. Όπως πριν εκατό χρόνια οι ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας στη
Γερμανία είπαν «κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά» απέναντι στο
εξεγερμένο Βερολίνο, το ίδιο ουσιαστικά λέει ο Τσίπρας όταν ζητάει έναν
ΣΥΡΙΖΑ «πιο προσγειωμένο» να διαχειριστεί το νέο Μνημόνιο. Αυτή η
στροφή είναι η αιτία της κατάρρευσης της κυβέρνησής του από τα αριστερά.
Οι διακηρύξεις ότι τάχα μια διαχείριση της λιτότητας από τον
«προσγειωμένο» ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σε θέση να αμβλύνει τις πιο αιχμηρές
πλευρές του μνημόνιου δεν αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο
γράφονται. Ποτέ δεν υπήρχαν τέτοια περιθώρια (και αυτό το έδειξε όλη η
πορεία της διαπραγμάτευσης), πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν σήμερα που η
διεθνής κρίση οξύνεται αντί να υποχωρεί.
Ο μεγαλύτερος πανικός στα διεθνή χρηματιστήρια από το 2008 και τη
Λίμαν Μπράδερς δεν είναι απλά «κίτρινος πυρετός» από την Κίνα, είναι
επιβεβαίωση της αδυναμίας του καπιταλισμού διεθνώς να ανακάμψει. Χωρίς
σύγκρουση και αντικαπιταλιστικές ρήξεις δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ότι οι
συμβιβασμοί θα γίνονται «ηπιότεροι».
Πολιτικά, αυτό σημαίνει ότι η προοπτική του Τσίπρα μετά τις εκλογές
είναι για μονιμότερη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τις δυνάμεις
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι που ψήφισαν μαζί το νέο Μνημόνιο. Όσο και αν προσπαθούν ο
Τσίπρας και ο Μεϊμαράκης να πολώσουν αναμεταξύ τους προεκλογικά για
προφανείς λόγους, η κοινή προοπτική τους είναι να συνεργαστούν για την
εξασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας που απαιτεί η υλοποίηση της
μνημονιακής επίθεσης στην εργατική τάξη και στην Αριστερά.
Υπάρχουν, όμως όλες οι δυνατότητες για να ηττηθεί αυτή η προοπτική,
για να βγάλουμε το εργατικό κίνημα και την Αριστερά ενισχυμένα από τη
μάχη των εκλογών.
