Η εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, στη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών τη Δευτέρα το βράδυ, ήταν αποκαλυπτική. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ζήτησε από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ να στηρίξουν την κυβέρνηση στην επιβολή ενός προγράμματος «μεταρρυθμίσεων» που θα προκύψουν από έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τη Μέρκελ και τα διευθυντήρια της ΕΕ.
Τι είναι αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» που θα ενώσουν όλο αυτό το φάσμα δυνάμεων και απέναντι σε ποιον; Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας περηφανεύτηκε ότι η κυβέρνηση έχει πληρώσει 6,8 δισεκατομμύρια ευρώ από τους πόρους του προϋπολογισμού για να εξοφλήσει τοκοχρεολύσια. Και πρόσθεσε ότι θα πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ ενώ ο Σαμαράς τελικά παρέδωσε πλεόνασμα μόνο 0,3%.
Να λοιπόν ένας στόχος που μπορεί να ενώνει όλους αυτούς: να βγάζει η οικονομία ένα αρκετά μεγάλο πλεόνασμα ώστε να πληρώνονται οι τραπεζίτες, ντόπιοι και διεθνείς.
Και πώς θα γίνει αυτό; Ξεπουλώντας το λιμάνι του Πειραιά και τα περιφερειακά αεροδρόμια, στεγνώνοντας τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια από τα αποθεματικά τους, συνεχίζοντας τις περικοπές του «νέου μισθολόγιου» και βαφτίζοντας όλα αυτά «μεταρρυθμίσεις».
Πρόγραμμα θυσιών
Ακριβώς επειδή πρόκειται για πρόγραμμα θυσιών σε βάρος της εργατικής τάξης, γι’ αυτό παίρνει τέτοιες διαστάσεις το ζήτημα της «εθνικής συναίνεσης». Κάποτε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για ενότητα της Αριστεράς, τώρα καλεί τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε συστράτευση. Απέναντι σε ποιον; Όχι απέναντι στη Μέρκελ με την οποία επιδιώκει συμβιβασμό, αλλά απέναντι στους αγώνες της εργατικής τάξης και της Αριστεράς που δεν δέχονται να θυσιαστούν στο βωμό της εξόφλησης του χρέους.
Όταν πριν από εκατό και πάνω χρόνια η Ρόζα Λούξεμπουργκ μιλούσε για «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», απαντούσε στους μεταρρυθμιστές της τότε σοσιαλδημοκρατίας που υπόσχονταν κατακτήσεις για την εργατική τάξη μέσα από αυτό το δρόμο. Η σύγχρονη υπό διαμόρφωση εθνική συμμαχία «μεταρρυθμιστών» προσφέρει επώδυνους συμβιβασμούς στο σήμερα μεταθέτοντας ακόμη και τις όποιες υποσχέσεις στο αύριο.
Είναι επείγουσα ανάγκη να συσπειρωθούμε στην Αριστερά που απορρίπτει αυτή την προοπτική. Ο δρόμος του «έντιμου συμβιβασμού» αποδεικνύεται κατήφορος. Η επαναστατική στρατηγική της ανατροπής είναι η εναλλακτική για να τον σταματήσουμε. Και ξεκινάει με άμεσα βήματα αντίστασης.
Στις 20 Απρίλη θα είμαστε όλοι στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο στον Κορυδαλλό, γιατί θέλουμε τον Μιχαλολιάκο και τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής στη φυλακή και όχι νομιμοποιημένο ως τρίτο ομιλητή στη Βουλή μετά τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αντιπολίτευσης.
Και την Πρωτομαγιά θα πλημμυρίσουμε τους δρόμους απαιτώντας να πάρουμε πίσω όλα όσα μας λεηλάτησαν, τέρμα στις ιδιωτικοποιήσεις, λεφτά για τις ανάγκες των εργατών όχι για τα πλεονάσματα των τραπεζιτών.
