Την εναρκτήρια εκδήλωση της Συνδιάσκεψης με θέμα «Χτίζουμε
την αριστερή εναλλακτική» την Παρασκευή 24 Φλεβάρη παρακολούθησαν
εκπρόσωποι οργανώσεων της αριστεράς, συνδικαλιστές και αγωνιστές των
κινημάτων. Ανάμεσά τους: ο Χρίστος Κορτζίδης, πρώην Δήμαρχος Ελληνικού, ο
Αντώνης Νταλακογεώργος, πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ, ο Γιάννης Τόλιος από τη
Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ), ο Αντώνης Δραγανίγος εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέλος
της ΠΕ του ΝΑΡ, ο Κώστας Παπαδάκης από την Πολιτική Αγωγή στη δίκη της
Χρυσής Αυγής και το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Τάκης Ζώτος επίσης από την
Πολιτική Αγωγή στη δίκη της Χρυσής Αυγής, ο Μανώλης Μαστοράκης από το
ΣΕΚΕΣ-ΕΥΔΑΠ, ο Λεωνίδας Κοντουδάκης από την ΚΕΕΡΦΑ Νίκαιας, αυτόπτης
μάρτυρας της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο Θανάσης Διαβολάκης μέλος
του Κεντρικού Συντονιστικού της ΚΕΕΡΦΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Βασίλης
Συλαϊδής από το σωματείο εργαζόμενων στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ, η Ελένη Βαφειάδου
από το ΕΚΚΕ, ο Διονύσης Κλάδης από την Αριστερή Συσπείρωση (ΑΡΙΣ), ο
Σπύρος Μαρκέτος από την Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου
(ΕΠΠΔ) και ο Βασίλης Γάτσιος, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της κίνησης
Kommon.
Από το κείμενο της Απόφασης που ψηφίστηκε στη Συνδιάσκεψη
Η
οικονομική κρίση δεν έχει φτάσει στο τέλος της. Η Ελλάδα είναι προφανές
παράδειγμα. Τα εργαλεία των καπιταλιστών εξαντλούνται. Η κρίση χρέους
επανέρχεται σε χώρες όπως η Ιταλία ή η Γαλλία. Οι επενδύσεις συνεχίζουν
την πτωτική τους πορεία. Οι άρχουσες τάξεις παγκοσμίως διχάζονται επειδή
οι «λύσεις» τους δεν λειτουργούν απέναντι στην δομική κρίση πτωτικής
τάσης του ποσοστού κέρδους στην οποία έχει βυθιστεί ο καπιταλισμός.
Η
οικονομική κρίση γίνεται πολιτική και γενικεύεται: Το βλέπουμε με το
Brexit. Το δημοψήφισμα στην Ιταλία. Τη μακρόσυρτη πολιτική κρίση στη
Νότιο Κορέα. Μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ αναδύονται ένα κίνημα ενάντια στον
Τραμπ αλλά και τριβές μέσα στον αμερικάνικο καπιταλισμό ενόψει της
ενδεχόμενης κήρυξης εμπορικού –και όχι μόνο- πολέμου στην Κίνα. Οι
άρχουσες τάξεις χάνουν τον έλεγχο και τις κοινωνικές συμμαχίες πάνω στις
οποίες μπορούσαν να κυβερνούν. Το σύστημα περνάει φάση
αποσταθεροποίησης.
Βλέπουμε όξυνση των ανταγωνισμών μέχρι σημείου
πολεμικών απειλών από την θάλασσα της Νότιας Κίνας μέχρι την Ανατολική
Μεσόγειο. Καθώς η Τουρκία βουλιάζει σε ένα πόλεμο στη Συρία, στο Ιράκ
και το Κουρδιστάν και παραπαίει στη δίνη των ανταγωνισμών ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας,
ο Τσίπρας προωθεί τη συνεργασία με το Ισραήλ και τον δικτάτορα Σίσι σε
μια επικίνδυνη αναζήτηση ανταλλαγμάτων παίζοντας το «καλό παιδί» των
ιμπεριαλιστών.
Επίσης βλέπουμε επιδείνωση της ακροδεξιάς απειλής
μέσα από τις ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων. Ο ρατσισμός και η
ισλαμοφοβία καλλιεργούνται συστηματικά όχι μόνο σαν απαραίτητο
συμπλήρωμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων αλλά και σαν μετακύλιση των
ευθυνών στους μετανάστες και τους πρόσφυγες για την καταστροφή που
φέρνει η λιτότητα.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει
συμφωνήσει με τους «θεσμούς» ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι ίδια και
χειρότερα με τα προηγούμενα εφτά και όσον αφορά στη λιτότητα και όσον
αφορά στην πολιτική της Ευρώπης-φρούριο. Και καμαρώνει.
Όμως,
δύο χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν σημάνει εμπειρίες για τον κόσμο
του 62%. Για το τι σημαίνει υποταγή μιας ρεφορμιστικής ηγεσίας στις
επιλογές της άρχουσας τάξης. Αλλά και για το πώς η τάξη μας
αντιστέκεται, όχι μόνο διεθνώς αλλά και εδώ. Παρά τις κωλοτούμπες
Μουζάλα ο κόσμος εξακολουθεί να δείχνει την αλληλεγγύη του στους
πρόσφυγες. Δεν περνάνε οι ρατσιστικές προκλήσεις στα σχολεία. Η επιμονή
των εργατικών αντιστάσεων ήταν και φέτος εντυπωσιακή, πανεργατικές
απεργίες αλλά και αγώνες από τα κάτω ενάντια στα αφεντικά που σκάνε
κανόνια και αφήνουν τον κόσμο απλήρωτο, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις
απολύσεις και τα κλεισίματα, το πάγωμα των προσλήψεων, τις νέες
περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Για την Αριστερά πρέπει να
χτυπήσει καμπανάκι ότι ο κόσμος είναι πιο μπροστά και πρέπει να τρέξει
να τον προλάβει. Είναι αναγκαίο να υπάρξει εναλλακτική απέναντι στην
κατρακύλα της κυβέρνησης. Αυτό είναι εφικτό. Την περίοδο σημαδεύουν τα
προχωρήματα. Γι’ αυτό η Αριστερά πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες άμεσα για:
•
Άνευ όρων ενωτική στήριξη όλων αυτών των αγώνων και όχι υποτίμηση, για
να μην περάσει ούτε μια επίθεση, για να υπάρξουν νίκες. Αυτή είναι η
βασική προϋπόθεση για οποιοδήποτε προχώρημα. Πρωτοστατούμε στο δυνάμωμα
και στη δημιουργία νέων συνδικάτων εκεί που δεν υπάρχουν. Ο Συντονισμός
Ενάντια στα Μνημόνια μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο σε αυτήν την
κατεύθυνση.
• Μαζική αντιρατσιστική και αντιφασιστική δράση. Έξω
από τα σχολεία, στη δίκη της Χ.Α, ο κόσμος επιβάλει ενωτικές απαντήσεις
από την πλευρά της αριστεράς. Η ΚΕΕΡΦΑ έχει παίξει και πρέπει να κάνει
ακόμα πιο μαζικό τον πρωτοπόρο ρόλο που παίζει σε αυτόν τον τομέα. Αλλά
και δράση ενάντια στα επικίνδυνα πολεμικά παιχνίδια της ελληνικής
άρχουσας τάξης και τον εθνικισμό.
• Σκληρή απάντηση στις
προκλήσεις της ΝΔ. Είναι ένα βασικό καθήκον που ανήκει στην αριστερά
πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να
τσακίσουμε την προοπτική ότι η εναλλακτική μπορεί να είναι ο Μητσοτάκης
και ο Γεωργιάδης.
• Γενίκευση, όχι μόνο με την έννοια του
συντονισμού των μετώπων αλλά και της αλληλοσύνδεσης των αιτημάτων με την
αντικαπιταλιστική προοπτική. Κάθε αίτημα μέσα σε αυτήν την περίοδο
είναι ένα αίτημα ανατρεπτικό, είναι μεταβατικό, σε πάει από το άμεσο στο
ιστορικό. Οι μάχες ενάντια στα μνημόνια έχουν τη δυναμική να φτάσουν
στην αντικαπιταλιστική ανατροπή με ένα πρόγραμμα διαγραφής του χρέους,
κρατικοποίησης των τραπεζών και εργατικού ελέγχου, ρήξης με το ευρώ και
την ΕΕ. Με ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικό και όχι πατριωτικό. Δεν
θέλουμε έναν Παπαδήμο στη θέση του Ντράγκι. Δεν πάμε για συναινέσεις
διαταξικές.
• Καμιά μάχη δεν κλείνει σήμερα με συμβιβασμό. Η
χρεοκοπία της στρατηγικής της σοσιαλδημοκρατίας των έστω μικρών αλλά
«ρεαλιστικών» συμβιβασμών, έχει σημάνει μετακίνηση προς τα αριστερά.
Πριν δύο χρόνια προς το ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα προς τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα έπρεπε να είναι πιο τολμηρή στην πολιτική πρόταση που έκανε
και η υπόλοιπη αριστερά να γίνει πιο δεκτική.
Από την ΟΣΕ στο
ΣΕΚ, φέτος το κόμμα μας γίνεται 45 χρόνων πατώντας πάνω στην ατζέντα που
έβαλε η Οκτωβριανή, ότι η κοινωνία δεν αλλάζει χωρίς ανατροπή του
συστήματος και ότι χρειάζεται επαναστατικό κόμμα όπως του Λένιν για να
μπορεί η επανάσταση να νικήσει. Αλλά σήμερα αυτή η ατζέντα είναι
πραγματική διέξοδος και εναλλακτική για πολύ μεγαλύτερα κομμάτια κόσμου
από το 1972. Σήμερα υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για μεγάλωμα και
δυνάμωμα του κόμματος. Ένα μαζικό δυνατό ΣΕΚ θα βοηθήσει να γίνουν τα
παραπάνω βήματα, πιο αποφασιστικά. Αυτό μεταφράζεται σε:
Περισσότερα
μέλη, σε περισσότερους εργατικούς χώρους. Στις σημερινές συνθήκες, και
ένα ακόμη μέλος σε κάθε εργατικό χώρο είναι κρίσιμο για να πάρει την
πρωτοβουλία και να κινητοποιήσει πολλαπλάσιους για να γίνει συνέλευση,
να αποφασιστεί απεργία, να οργανωθεί περιφρούρηση, να προχωρήσει ο
συντονισμός από τα κάτω, που βάζει πίεση στις ηγεσίες.
Κοινή
δράση. Μια δουλειά που στόχο έχει να βάλει σε κίνηση ολόκληρους
εργατικούς χώρους και γειτονιές δεν μπορεί να γίνει χωρίς την τακτική
του ενιαίου μετώπου. Πρόκειται για μια τακτική όχι εύκολη, που χτίζεται
συστηματικά, με πρωτοβουλίες, με συζήτηση και αντιπαράθεση.
Δυνατούς
πυρήνες, που δεν λειτουργούν αυτοαναφορικά αλλά εξοπλίζουν το κάθε
μέλος για να μπορεί να κάνει πράξη τα παραπάνω βήματα στο χώρο εργασίας
του, στους χώρους σπουδών, στη γειτονιά του. Που συζητάνε πολιτικά, που
διαμορφώνουν μεγάλα δίκτυα με τη διακίνηση της εφημερίδας, που παίρνουν
οι ίδιοι χωρίς στεγανά πρωτοβουλίες δράσης και συζήτησης ή έχουν
ανοιχτές τις κεραίες τους σε αντίστοιχες πρωτοβουλίες άλλων κομματιών.
Επιμονή
στην προοπτική. Εκατό χρόνια από την ρώσικη επανάσταση, εμφανίζεται
ξανά σήμερα, η δυνατότητα της εναλλακτικής της επανάστασης απέναντι στις
αποτυχίες της κυβερνώσας αριστεράς. Δεν συμβαίνει αυτό συχνά στην
ιστορία. Συζήτηση για την επαναστατική προοπτική σε καθημερινή βάση,
τώρα και όχι «αργότερα». Και με απεύθυνση σε όλα τα κομμάτια της
Αριστεράς. Οι Μπολσεβίκοι δεν έγιναν ηγεμονική δύναμη επειδή
αυτοβαφτίστηκαν έτσι και μετά περίμεναν τις μάζες να τους ακολουθήσουν.
Έγιναν γιατί έδωσαν εσωτερικές μάχες, για να ξεκαθαρίσουν απέναντι στο
ρεφορμισμό, αλλά και γιατί κέρδισαν στις γραμμές τους κομμάτια ολόκληρα,
και πολλές φορές οργανωμένα, που μετατοπίστηκαν από το ρεφορμισμό προς
την επανάσταση.
Αυτά δεν γίνονται την παραμονή μιας επανάστασης.
Χτίζονται από τώρα ανοίγοντας τον διάλογο μέσα στην κοινή δράση. Η
συνεργασία αλλάζει το τοπίο. Αλλάζει το τι μπορούμε να πετύχουμε με ένα
αγώνα, αλλάζει τον ίδιο τον κόσμο που συμμετέχει στον αγώνα και εν τέλει
αλλάζει την ίδια την Αριστερά. Μόνο έτσι μπορούμε να φτάσουμε σε μια
Αριστερά που θα κάνει την εργατική εναλλακτική πραγματικότητα.
