Την Κυριακή 19/7 πραγματοποιήθηκε το Πανελλαδικό Συμβούλιο του
Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Η συζήτηση άνοιξε με την εισήγηση της
σ. Μαρίας Στύλλου, εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής κι ακολούθησαν
τοποθετήσεις περισσότερων από 40 συντρόφων και συντροφισσών,
αντιπροσώπων από τους τοπικούς πυρήνες όλης της χώρας.
Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνατότητες που ανοίγονται για την
επαναστατική αριστερά, εμπειρίες και συμπεράσματα από τη μάχη του ΟΧΙ,
καθώς και τα νέα καθήκοντα για την οργάνωση της απεργιακής αντίστασης
στα νέα μνημόνια, ήταν οι βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους
περιστράφηκε η συζήτηση.
“Λάθος να πεις στον κόσμο 'σας τα λέγαμε – λουστείτε τα', όπως και
το να μείνεις στην καθαρότητα των διακηρύξεων” είπε μεταξύ άλλων ο Νίκος
Γ., οικοδόμος από τον πυρήνα του Χαλανδρίου. “Το σωστό είναι η οργάνωση
των εργατικών χώρων και του κινήματος με αυτό τον κόσμο,
κεντρικοποιώντας το ζήτημα του εργατικού ελέγχου μέσα στους χώρους”
συνέχισε.
Την εικόνα από την καμπάνια του ΟΧΙ στον Πειραιά έβαλε η Ευγενία
Β., όπου “σπάσαμε κάθε ρεκόρ στη διακίνηση της εφημερίδας, κι αυτό
προσπαθούμε να το σταθεροποιήσουμε”, ενώ ο Γιώργος Τ. από τα Ιλίσια,
υποστήριξε ότι “πρέπει να ανοίξουμε τις πόρτες του κόμματος”.
“Να κεντράρουμε τη δουλειά μας σε τράπεζες, σουπερμάρκετ και
φαρμακαποθήκες” πρότεινε ο Δημήτρης Ε., από το Ελληνικό. “Δεν είναι
πρωτότυπο αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι, πουλάει τα μέλη του και
τώρα ετοιμάζει 'καθάρισμα' του αριστερού κομματιού” είπε μεταξύ άλλων ο
Χρήστος Β., πρώην μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και συμπλήρωσε για τη σημασία του
Συντονισμού Ενάντια στα Κλεισίματα και τις Διαθεσιμότητες, που χωρίς τη
δράση του “η απεργία της ΑΔΕΔΥ δεν θα είχε γίνει”. Την εμπειρία από το
χτίσιμο της Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας, στο σωματείο του δήμου Βριλησσίων,
έφερε η Ρούλα, εργαζόμενη στο συγκεκριμένο δήμο.
“Οι αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές μάχες έπαιξαν ρόλο για το
61% του ΟΧΙ” τόνισε η Νίκη Α. από τα Πατήσια, βάζοντας τα επόμενα
αντιφασιστικά βήματα, με τη συνέχεια της δίκης των ναζί, τις
κινητοποιήσεις για τα 2 χρόνια από τη δολοφονία Φύσσα και τη Διεθνή
Συνάντηση της ΚΕΕΡΦΑ τον Οκτώβρη. Τη μάχη του ΟΧΙ στα Γιάννενα
περιέγραψε η Λουίζα Γ., όπως αντίστοιχα για το Βόλο ο Δημήτρης Σ. Και
για την Πάτρα ο Νεκτάριος Χ. “Το δημοψήφισμα ανέβασε το επίπεδο της
πολιτικής συζήτησης σε μια μέρα. Από δω και πέρα είναι η μάχη για το
απεργιακό ΟΧΙ” είπε μεταξύ άλλων η Μαρία Κ., από τα Χανιά.
Χαιρετισμό στο Πανελλαδικό Συμβούλιο απηύθυνε ο Ρίτσαρντ Μπόιντ
Μπάρετ, Ιρλανδός βουλευτής, μέλος της αδερφής οργάνωσης του ΣΕΚ στην
Ιρλανδία, ενώ την εικόνα από το κίνημα συμπαράστασης στη Γαλλία, έφερε ο
Μάνος Κ., που τα τελευταία χρόνια μένει και δραστηριοποιείται εκεί.
Δεν θα βρούμε στην ιστορία κυβέρνηση της αριστεράς που να μπήκε σε
κρίση μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα από την εκλογή της. Ούτε οι
κυβερνήσεις της δεκαετίας του '30, ούτε αυτές της δεκαετίας του '70 στη
Χιλή, ή του '80 με τις κυβερνήσεις των μετώπων Σοσιαλιστών και
Κομμουνιστικού Κόμματος στη Γαλλία. Όλες τους μπόρεσαν και πήραν κάποιο
χρόνο για να ξεδιπλώσουν το πρόγραμμά τους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η
μοναδική κυβέρνηση της αριστεράς που μέσα σε 6 μήνες κατάφερε να χάσει
40 βουλευτές, το ένα τέταρτο της κοινοβουλευτικής της δύναμης.
Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο κοινοβουλευτική αλλά απλώνεται
στους εργατικούς χώρους. Το ότι τρεις μέρες μετά τη Σύνοδο Κορυφής και
τη συμφωνία, το εργατικό κίνημα την υποδέχτηκε με απεργία την Τετάρτη
15/7, είναι ενδεικτικό. Είναι χαρακτηριστική η ίδια η εικόνα της
απεργιακής διαδήλωσης το πρωί της Τετάρτης: το ΜΕΤΡΟ που δεν ανήκει μεν
στην ΑΔΕΔΥ αλλά απήργησε και διαδήλωσε, στην κεφαλή της διαδήλωσης οι
καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών.
Να δούμε γιατί ήρθε αυτή η κρίση. Αυτή την περίοδο ακούγονται
πολλές αναλύσεις για αυτό. Από τη μια ακούμε ότι “φταίει ο Τσίπρας”.
Από την άλλη ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται”. Αυτές είναι λάθος εξηγήσεις.
Το αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ είναι το αδιέξοδο του ρεφορμισμού.
Υπάρχουν δύο λόγοι για αυτή την κρίση. Ο ένας είναι η αποτυχία της
ρεφορμιστικής στρατηγικής. Ο άλλος λόγος είναι ότι απέναντί του ο
ΣΥΡΙΖΑ, έχει ένα εργατικό κίνημα που βρίσκεται στα
αριστερά του και συνεχίζει να παλεύει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που ήρθε στην κυβέρνηση θεωρώντας ότι θα
κατάφερνε να στηρίξει δύο πράγματα ταυτόχρονα. Από τη μια ένα πρόγραμμα
που μίλαγε για “κατάργηση των μνημονίων”, το πρόγραμμα της Θεσ/νίκης,
αλλά με ταυτόχρονη προοπτική την διαπραγμάτευση με τους δανειστές μέσα
στην ΕΕ, την αποπληρωμή του χρέους κλπ.
Είναι ένα κόμμα που πατάει σε δύο βάρκες. Στη βάρκα του εργατικού
κινήματος και τη βάρκα των καπιταλιστών. Σε περίοδο κρίσης αυτές οι δύο
βάρκες δεν λειτουργούν παράλληλα. Αυτό φάνηκε αμέσως με το ότι οι
υποσχέσεις μετατράπηκαν σε οπισθοχώρηση μετά τις 20/2. Πήγανε τότε να
διαπραγματευτούν και γύρισαν από κει με απαγόρευση “μονομερών ενεργειών
με δημοσιονομικό κόστος”. Από εκεί και πέρα κι όσο προχωρούσε η
διαπραγμάτευση τα βήματα πίσω ακολουθούσαν το ένα το άλλο.
Μέσα από την κρίση της κυβέρνησης δεν κερδίζουν τα κόμματα της
άρχουσας τάξης. Η κυρίαρχη τάξη έχει ανάγκη τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν μπορεί
να χρησιμοποιήσει καμία από τις εφεδρείες της. Η κίνηση του κόσμου
συνεχίζει να είναι αριστερόστροφη κι αυτό έχει να κάνει με τη δύναμη του
εργατικού κινήματος. Ήταν λάθος οι αναλύσεις που έλεγαν ότι η εκλογή
του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη, ήταν ψήφος ανάθεσης. Όλο το προηγούμενο εξάμηνο το
μόνο που δεν μπορεί να δει κανένας είναι η ανάθεση. Τον Φλεβάρη
αρχίζουν οι συγκεντρώσεις στήριξης της κυβέρνησης στις συνομιλίες και
γρήγορα γίνονται συγκεντρώσεις διεκδίκησης ενάντια στον όποιο συμβιβασμό
της κυβέρνησης. Είχαμε τις κινητοποιήσεις στην ΕΡΤ, στα νοσοκομεία, των
διαθέσιμων για να πάρουν άμεσα πίσω τις δουλειές τους. Και φυσικά τις
αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Μην ξεχνάμε το μεγάλο συλλαλητήριο στις
21 Μάρτη, που πήρε τη διάσταση συλλαλητηρίου ενάντια στους συμβιβασμούς
της κυβέρνησης σχετικά με τη δίκη της Χ.Α, με την ιθαγένεια, τα
στρατόπεδα συγκέντρωσης κλπ.
Αυτή η δυναμική πορεία του εργατικού κινήματος συνέχισε μέχρι το
δημοψήφισμα, όπου συνέβησαν τρία πράγματα. Πρώτον, το εργατικό κίνημα
κατάφερε να ξεφτιλίσει τα κόμματα της άρχουσας τάξης και τις εφεδρείες
της. Δεύτερο, το ΟΧΙ κυριάρχησε σε όλους τους νομούς της χώρας. Το
εργατικό κίνημα κατάφερε να τραβήξει και να καθορίσει αγροτικά και
μικροαστικά κομμάτια που δεν είναι πάντα με την μεριά της αριστεράς και
την εργατική τάξη. Έτσι εξηγούνται τα ΟΧΙ στη Μεσσηνία, τη Λακωνία κι
άλλες περιοχές κι όχι με τις γελοίες εξηγήσεις ότι έχει να κάνει με το
ΟΧΙ της Χρυσής Αυγής. Για να το ξεκαθαρίσουμε, οι χρυσαυγίτες ό,τι και
να λέει ο Μιχαλολιάκος, δουλέψανε και ψηφίσανε το ΝΑΙ. Τρίτον, επίσπευσε
την κρίση της κυβέρνησης. Αποκάλυψε πολύ γρήγορα την αντίφαση ανάμεσα
στο τι υπόσχεται και το τι είναι μια κυβέρνηση της αριστεράς.
Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση σήμερα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με την πλάτη στον τοίχο σε τρία επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό και οργανωτικό.
Παράδειγμα είναι ο ανασχηματισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή δεν
μπορεί χωρίς τους ΑΝΕΛ, δίνοντάς τους παραπάνω δύναμη στην κυβέρνηση.
Χαρακτηριστικό δείγμα αδυναμίας η παράδοση του υπουργείου κοινωνικών
ασφαλίσεων στον Χαϊκάλη.
Που ελπίζει αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ;
Σε οικονομικό επίπεδο ελπίζει ότι θα μπορέσει να χαλαρώσει το
μνημόνιο, ενώ ταυτόχρονα τα δάνεια και οι “βοήθειες” από την Ευρώπη θα
δώσουν δυνατότητες για οικονομική ανάκαμψη, ρυθμούς ανάπτυξης δηλαδή
τέτοιους ώστε να αποφύγει κάποιες από τις περικοπές που έχουν επιβληθεί.
Πρόκειται για φρούδα ελπίδα. Η Ευρώπη δεν είναι σε τροχιά
ανάκαμψης. Συνολικά η οικονομία της Ευρώπης δεν έχει ξεφύγει από την
κρίση, συμπεριλαμβανομένης και της γερμανικής. Την ίδια στιγμή τα μέτρα
του νέου μνημονίου θα βαθύνουν ακόμα περισσότερο την ύφεση στην Ελλάδα.
Άρα σε οικονομικό επίπεδο πολύ γρήγορα θα ανακαλύψουν ότι αυτό το
μνημόνιο δεν δουλεύει, τα χρέη δεν μπορούν να τα ξεπληρώσουν, η Ευρώπη
δεν είναι ελπίδα αλλά απελπισία.
Σε πολιτικό επίπεδο ελπίζει ότι θα καταφέρει να ξανασυσπειρώσει τις
δυνάμεις του, μέσα από την πίεση στους διαφωνούντες με εκβιασμούς περί
αριστερής παρένθεσης κλπ, την ίδια στιγμή που αναπτύσσει τις πολιτικές
σχέσεις με τα κόμματα των σαμαροβενιζέλων.
Μέσα στους ορίζοντές τους είναι και η προσφυγή σε εκλογές, που
σύμφωνα με τα μέχρι τώρα γκάλοπ θα κερδίσουν. Αλλά ακόμα κι αν πάνε σε
εκλογές και τις κερδίσουν δεν θα ξεπεραστεί η κρίση τους, γιατί το
ζήτημα δεν είναι οι ψήφοι στη Βουλή (αυτούς τους έχουν και τώρα), είναι η
κρίση στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την εργατική τάξη.
Για την Αριστερά, στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν τρία μεγάλα
καθήκοντα: Καθαρή στρατηγική, ενιαιομετωπική δράση και δυνατή οργάνωση,
μεγάλωμα δηλαδή της αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής αριστεράς.
Ξεκινάω από το ζήτημα της στρατηγικής
Καλωσορίζουμε τη διαφοροποίηση των 39 βουλευτών και την καταψήφιση
του μνημονίου. Είναι αποτέλεσμα της πίεσης και των διεκδικήσεων του
εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, των
πρωτοβουλιών και των μαχών που έδωσε όλο το προηγούμενο διάστημα. Χωρίς
την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη δράση της στους εργατικούς χώρους, την καμπάνια της για
το ΟΧΙ, το αντικαπιταλιστικό της πρόγραμμα, δεν είναι σίγουρο ότι θα
είχαμε τους 39 να λένε όχι.
Αυτό το κομμάτι, της αριστεράς εντός ΣΥΡΙΖΑ, έχει πρόβλημα
στρατηγικής. Πρόβλημα στο τι θεωρεί τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τον
αναγνωρίζει ως ρεφορμιστικό κόμμα αλλά σαν νέου τύπου ριζοσπαστικό κόμμα
αποτελούμενο από όλα τα κομμάτια του κινήματος και της αριστεράς κι
αυτό υποτίθεται ότι του εξασφαλίζει δυνατότητα ελιγμών, τακτικής,
αντιμετώπισης των προβλημάτων και των πιέσεων κλπ. Αυτή η αδιέξοδη
ανάλυση τώρα τους φέρνει να μιλούν για προσπάθεια να πάρουν τον έλεγχο
του κόμματος, να μην αφήσουν την “μετάλλαξη” και με αυτό τον τρόπο να
φτάσουν σε μια “πραγματικά αριστερή” κυβέρνηση. Αυτό εκφράζει αυτή τη
στιγμή η Αριστερή Πλατφόρμα και είναι ένα μονοπάτι γεμάτο με τις ίδιες
αυταπάτες. Ή η δύναμή σου είναι η οργάνωση του εργατικού κινήματος και η
προοπτική του, η στρατηγική να οργανώσει το εργατικό κίνημα την
κοινωνία με βάση τον εργατικό έλεγχο ή θα βρεθείς ξανά στην πορεία του
συμβιβασμού.
Γι' αυτό το ζήτημα της στρατηγικής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς
και το πόσο καθαρή είναι σε αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παίζει τεράστιο ρόλο. Αυτή
τη στιγμή σχηματίζεται ένα τεράστιο κενό στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με
κόσμο που αμφισβητεί το ΣΥΡΙΖΑ αγανακτισμένος με το νέο μνημόνιο. Ο
κίνδυνος για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η αντίληψη ότι για να κερδίσεις αυτό τον
κόσμο πρέπει να προσαρμοστείς και να βγάλεις τον αντικαπιταλισμό από το
πλαίσιό σου κι από τη στρατηγική σου. Κάτι τέτοιο δεν έχει να προσφέρει
τίποτα. Κάθε υποχώρηση από τη μεριά μας δεν δουλεύει στο να πλησιάσουμε
τον αριστερό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Δουλεύει στο να διαλυθούν κι αυτοί κι
εμείς μέσα στην ίδια κρίση της ρεφορμιστικής στρατηγικής.
Αν το ένα ζήτημα είναι η στρατηγική, το άλλο είναι η τακτική.
Μιλάμε για ενιαίο μέτωπο και τώρα είναι η στιγμή. Με πολύ κόσμο που
είναι μέσα ή έξω από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ συμφωνούμε σε ένα πράγμα: να
παλέψουμε το μνημόνιο. Όχι με ατελείωτες συζητήσεις σε στρογγυλά
τραπέζια. Όχι με ατέρμονα πλαίσια. Με ένα πράγμα: “Έχετε και έχουμε τη
δύναμη στους εργατικούς χώρους. Να μπούμε μπροστά για να οργανώσουμε την
αντίσταση”. Σχεδόν όλοι οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ είναι στο αριστερό
κομμάτι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που μπορεί να οργανώνει μαζί με αυτούς και με το
ΚΚΕ στους εργατικούς χώρους, συγκροτούν ένα μέτωπο της αριστεράς που
τώρα αρχίζει. Όπως έγινε την περασμένη Τετάρτη που βγήκε η απεργία της
ΑΔΕΔΥ, θα έχουμε μπροστά μας συνεχώς τέτοιες περιπτώσεις. Θα ξεκινήσει η
προσπάθεια εφαρμογής των μέτρων και θα πρέπει να οργανωθεί η αντίσταση.
Άρα θα παίξει ρόλο κατά πόσο το Λιμάνι θα γίνει κέντρο αντίστασης όπως η
ΕΡΤ. Το ίδιο η ΔΕΗ και δεκάδες χώροι. Κάθε χώρος που πάει για
ιδιωτικοποίηση θα πρέπει να γίνει κέντρο για απεργία, κατάληψη κι
εργατικό έλεγχο.
Τέλος, το ζήτημα της οργάνωσης. Παίξαμε ρόλο για ό,τι συνέβη αυτό
το 6μηνο, με τελευταίο και καλύτερο παράδειγμα το δημοψήφισμα. Τα 3500
φύλλα Εργατικής Αλληλεγγύης που δόθηκαν σε 5 μέρες, είναι δείγμα για τις
δυνατότητες. Αυτό το κόμμα, το ΣΕΚ, δεν είναι μόνο ιδέες, είναι
σύντροφοι και συντρόφισσες που οργανώνουν παντού και γι' αυτό πρέπει να
το δυναμώσουμε.
Έχουμε τη δυνατότητα να κερδίσουμε πολλούς στο κόμμα. Και κάθε
τέτοιο δυνάμωμα είναι δυνάμωμα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την
αντικαπιταλιστική προοπτική.
Από την εισήγηση της Μαρίας Στύλλου
Ο κόσμος έδωσε τη μάχη του ΟΧΙ σαν τάξη, κόντρα σε κάθε τι που
επιστράτευσε η άρχουσα τάξη. Μέσα από αυτό μας ανοίχτηκε ένα μεγάλο
ακροατήριο που πρέπει να αξιοποιήσουμε. Έχουμε τη δυνατότητα για μαζικό
μεγάλωμα του κόμματος. Ο κόσμος αυτός θέλει μια δύναμη στα αριστερά του
ΣΥΡΙΖΑ για να παλέψει κι αυτή η δύναμη είναι το ΣΕΚ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το
παράδειγμα από την προχτεσινή εξόρμηση στον Κορυδαλλό είναι
χαρακτηριστικό. Δύο άτομα πήραν την κάρτα μέλους κι ο ένας από τους δύο
ζήτησε παραπάνω αιτήσεις για τους φίλους του.
Στην καμπάνια για το ΟΧΙ δραστηριοποιήθηκαν πάρα πολλοί σύντροφοι
κι αυτό πρέπει να το κρατήσουμε. Η οργάνωση των πυρήνων μας το επόμενο
διάστημα θα είναι πάρα πολύ σημαντική. Η συζήτηση θα πρέπει να λύνει και
να ξεκαθαρίζει κάθε ζήτημα και να οργανώνει τη δράση. Αν λέμε ότι
πρέπει να ανοίξουμε τις πύλες του κόμματος πρέπει να ετοιμάσουμε και το
κόμμα για να υποδεχτεί όλον αυτόν τον κόσμο. Για να χτίσουμε ένα μεγάλο
επαναστατικό κόμμα με ρίζες σε κάθε γειτονιά κι εργατικό χώρο που θα
καθορίσει τις εξελίξεις.
Μιχάλης Πέππας
Τίποτα δεν είναι το ίδιο πριν και μετά το δημοψήφισμα.
Η πρώτη μεγάλη αλλαγή είναι στις αντιλήψεις της εργατικής τάξης.
Υπάρχει μια τεράστια ανατροπή ιδεών που παλιότερα φάνταζαν φυσιολογικές
και τώρα έχουν καταρρεύσει. Πόσοι πιστεύουν ότι η ΕΕ είναι η Ευρώπη των
λαών και το σπίτι της δημοκρατίας. Αντίστοιχα για τα ΜΜΕ, για τους
θεσμούς της αστικής τάξης συνολικότερα. Πόσο κύρος έχουν πια στα μυαλά
του μέσου εργάτη προκειμένου να επιβάλλουν πράγματα όπως παλιότερα.
Το δεύτερο που έχει αλλάξει είναι η αυτοπεποίθηση της εργατικής
τάξης, η οποία έχει ανέβει κατακόρυφα αυτή τη στιγμή. Έχει φτάσει σε
σημείο όχι μόνο να υπερασπίζεται αυτά που έχει η ίδια, αλλά να ηγείται
ολόκληρων κομματιών της κοινωνίας και να πετυχαίνει νίκες.
Έχουμε καταφέρει να χτίσουμε ένα μικρό, ταξικό, σκληρό στη
στρατηγική του κι εκπαιδευμένο στην τακτική του κόμμα κι αυτό δεν είναι
μόνο σε επίπεδο ηγεσίας αλλά διαπερνά το σύνολο του κόμματος.
Αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι με την αναγγελία του δημοψηφίσματος,
οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες δεν περίμεναν αλλά έδρασαν από την
πρώτη στιγμή στη μάχη του ΟΧΙ. Αυτό το αντανακλαστικό πρέπει να το
γενικεύσουμε το επόμενο διάστημα.
Στα Χανιά δόθηκαν περισσότερα φύλλα Εργατικής Αλληλεγγύης από κάθε
άλλη εκλογική καμπάνια. Σε εργατικούς χώρους, εξορμήσεις σε πλατείες,
ακόμα και στις ουρές των ΑΤΜ. Τα ΑΤΜ από σημείο που η άρχουσα τάξη
προσπαθούσε να στήσει το βρόγχο στο λαιμό του ΟΧΙ και της αριστεράς, τα
μετατρέψαμε σε μαζικά ακροατήρια για την αγκιτάτσια των επαναστατών.
Έχω ζήσει κι άλλες φουσκονεριές του κινήματος, όπου τα νούμερα της
εφημερίδας ανέβαιναν. Η διαφορά αυτή τη φορά ήταν ότι η Εργατική
Αλληλεγγύη δεν σέρφαρε στον αφρό που δημιουργούσαν τα γεγονότα. Είναι
συνδημιουργός των γεγονότων.
Στο δημοψήφισμα επιβεβαιώθηκε η γραμμή μας. Γιατί δεν
συμβιβαστήκαμε, δεν στρογγυλέψαμε το πρόγραμμά μας ενώ ταυτόχρονα δεν
σεχτάραμε. Ο παράγοντας χρόνος είναι κρίσιμος. Τώρα υπάρχει η ευκαιρία,
όχι αύριο.
Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας απαιτούν πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις
και κομμάτι αυτών των δυνάμων το έχουμε. Να εμπιστευτούμε κάθε σύντροφο
που έχουμε σε κάθε χώρο για να πάμε με το φουλ των δυνάμεών μας να
οργανώσουμε την συνέχεια.
Σεραφείμ Ρίζος
Μέσα σε ελάχιστο διάστημα από την εκλογή της, βιώνουμε την κρίση
αυτής της κυβέρνησης που δεν μεταφράζεται σε κίνηση προς τα δεξιά, παρά
τα επιχειρήματα που έλεγαν το αντίθετο, προκειμένου να μην της ασκούμε
κριτική.
Στη Νέα Φιλαδέλφεια η συνεδρίαση του πυρήνα του ΣΕΚ που έγινε
αμέσως μετά το δημοψήφισμα αλλά και το πρώτο ξεπούλημα του Τσίπρα με το
μάζεμα των πολιτικών αρχηγών, είχε πολλά άτομα που δεν ήταν μέλη του
ΣΕΚ.
Η επιτροπή που είχε συγκροτηθεί για την προπαγάνδιση του ΟΧΙ, όταν
ξανασυνεδρίασε μετά το δημοψήφισμα ήταν διπλάσια σε κόσμο, με πιο
πολλούς εργαζόμενους, που έβαζαν να δουλέψουν μαζί μας την επιτυχία της
απεργίας της 15/7, στο χώρο τους.
Η επαφή με ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου που θέλει να παλέψει, δεν
έπεσε από τον ουρανό αλλά είναι αποτέλεσμα της δράσης μας όλου του
προηγούμενου διαστήματος. Τόσο στο δημοψήφισμα που η επαναστατική
αριστερά συνδέθηκε με τον καλύτερο τρόπο με κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ για να
οργανώσουν τη μάχη του ΟΧΙ, αλλά και πιο πριν, όταν η κυρίαρχη αντίληψη
στην αριστερά έλεγε για το “κίνημα που χει κάτσει” κι εμείς οργανώναμε
τις μάχες στα νοσοκομεία, τις γειτονιές κλπ.
Αν έχουμε παίξει λοιπόν τέτοιο ρόλο, πρέπει από αύριο να
πολλαπλασιάσουμε τη δράση μας στη νιοστή. Έχουμε τις καλύτερες
δυνατότητες. Το γεγονός ότι στη μάχη του ΟΧΙ μπήκαν όλα τα μέλη κι όλοι
οι πυρήνες και το ότι βγήκαμε από αυτή πιο έμπειροι πολιτικά και
οργανωτικά, είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για το πώς θα οργανώσουμε στη
συνέχεια.
Αλεξάνδρα Μαρτίνη
Πριν δυο χρόνια όταν οργανώθηκα και κάναμε εξορμήσεις στο νοσοκομείο που δουλεύω δεν μας αναγνώριζαν σαν ΣΕΚ.
Αναγνώριζαν κυρίως εμένα σαν συνάδελφο, σαν πρώην μέλος του ΚΚΕ.
Σήμερα από το ισόγειο μέχρι τον 5ο όροφο δεν υπάρχει συνάδελφος που να
μην αναγνωρίζει και να μην εμπιστεύεται το ΣΕΚ. Αυτό έχει να κάνει γιατί
οργανώσαμε τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις μέχρι τώρα.
Μετά τις εκλογές του Γενάρη δεν σταματήσαμε αλλά συνεχίσαμε με
κινητοποιήσεις σε όλα τα νοσοκομεία, όπου συντονιζόμασταν και φτάναμε να
κάνουμε συγκεντρώσεις έξω από το υπουργείο. Έτσι φτάσαμε στο
δημοψήφισμα. Όπως λένε κι όλοι οι συνάδελφοι, αν το δημοψήφισμα γινόταν
μόνο στα νοσοκομεία, το ΟΧΙ θα είχε 90%. Ήταν το πιο ταξικό ΟΧΙ στα
μνημόνια κι ένα μεγάλο ΝΑΙ στους αγώνες και τις απεργίες γι αυτό και η
επόμενη μέρα ήταν μέρα γιορτής. Δεν κράτησε πολύ. Μετά τη συμφωνία οι
μισοί εργαζόμενοι είχαν απογοητευτεί κι άλλοι μισοί ήταν αγανακτισμένοι.
Όλοι τους απευθύνονταν σ' εμάς για τα επόμενα βήματα.
Η πολιτική συζήτηση που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στα νοσοκομεία
είναι πρωτοφανής. Από κει που ψάχναμε να βρούμε τρόπους να ανοίξουμε
συζήτηση για το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα τώρα συμβαίνει το αντίθετο.
Τα ζητήματα της διαγραφής του χρέους, της εθνικοποίησης των τραπεζών,
του εργατικού ελέγχου είναι στην ημερήσια διάταξη.
Στο Αγλαΐα Κυριακού και το Αγ.Σοφία, έχουμε άμεσους στόχους: να
διπλασιάσουμε τη διακίνηση της Εργατικής Αλληλεγγύης και να δυναμώσουμε
το Συντονιστικό των Νοσοκομείων. Το Συντονιστικό έπαιξε σημαντικό ρόλο
στις μάχες μέχρι τώρα αλλά από δω και πέρα ο ρόλος του θα είναι πολύ πιο
σημαντικός.
Μαρία Αλιφιέρη
Οι εξελίξεις των τελευταίων βδομάδων επιβεβαιώνουν την ανάλυσή μας
για το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Ότι δεν μπορείς ειδικά μέσα στην
κρίση, να πατάς σε δυο βάρκες.
Τα πράγματα προχωράνε πάρα πολύ γρήγορα. Η ριζοσπαστικοποίηση που
βγήκε συμπυκνωμένα τη βδομάδα του δημοψηφίσματος ήταν κάτι που σήμανε
άλμα προς τα αριστερά στις συνειδήσεις. Αυτή η κατάσταση επιταχύνει τις
εξελίξεις. Και γι'αυτό δεν αρκεί να έχεις την καλύτερη εκτίμηση της
κατάστασης. Κόσμος που οργανώθηκε ακόμα και πρόσφατα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι
τώρα στα κάγκελα, ρωτάει τί λέει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το πρόγραμμά μας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύτιμο εργαλείο. Αυτό που προέχει είναι να
πείσουμε τους συντρόφους ότι οι εναλλακτικές που ψάχνουν δεν είναι στις
“πιο αριστερές κυβερνήσεις”. Γιατί το ζήτημα δεν είναι το αν και πότε θα
σπάσει η Αριστερή Πλατφόρμα από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το τι κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
κι αν αξιοποιεί τη δυναμική εδώ και τώρα.
Φύλλια Πολίτη
