Ένα μόλις μήνα μετά την εκλογική νίκη της Αριστεράς, η ηγεσία Τσίπρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα κύμα αμφισβήτησης του γρήγορου συμβιβασμού της με τους «θεσμούς» της ΕΕ, από τα αριστερά.
Οι προσπάθειες φραστικού εξωραϊσμού της Συμφωνίας που υπέγραψε στο
Γιούρογκρουπ της 20 Φλεβάρη δεν απέδωσαν. Ενώ μιλούσαν για
συμφωνία-γέφυρα που θα έδινε ανάσα στην κυβέρνηση ώστε να προχωρήσει
στον τερματισμό της μνημονιακής λιτότητας, τώρα μιλάνε για ασφυξία που
δημιουργείται από το πιεστικό χρονοδιάγραμμα πληρωμής των δανειακών
υποχρεώσεων μέσα στους επόμενους μήνες.
Είναι ολοφάνερο ότι η Συμφωνία της 20Φ δεν έκλεισε την πόρτα στους
εκβιασμούς, αντίθετα την άνοιξε διάπλατα. Ο Σόιμπλε και ο Ντράγκι
κρατάνε τη στρόφιγγα της ρευστότητας και η κυβέρνηση υποχρεώνεται να
τρέξει να μαζέψει χρήματα με όλους τους απαράδεκτους τρόπους που ξέρουμε
από τα προηγούμενα χρόνια: ο Κουρουπλής έβαλε θέμα εξάντλησης των
αποθεματικών στα Νοσοκομεία, το ίδιο για τα Ταμεία, ο Βαρουφάκης
εξετάζει την περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης για τους Δήμους, ενώ
προωθείται η περικοπή των προσλήψεων κατά 10%. Ακόμη και για το
νομοσχέδιο που υπόσχεται να ξανανοίξει την ΕΡΤ το πρώτο που ανακοινώθηκε
συγκεκριμένα είναι η αύξηση του ανταποδοτικού τέλους! Και είμαστε μόλις
στην αρχή του εφιαλτικού τετράμηνου.
Από τα αριστερά
Ευτυχώς, οι αντιδράσεις σε αυτές τις εξελίξεις έρχονται από τα
αριστερά. Την περασμένη Πέμπτη, με πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έγιναν οι
πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στη Συμφωνία. Όσο κι αν τα κανάλια αντέδρασαν
με τον κλασικό τρόπο προβάλλοντας καμένους κάδους στα Εξάρχεια αντί για
τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα, η αλήθεια της οργής για τους συμβιβασμούς
του δίδυμου Τσίπρα-Βαρουφάκη δεν κρύβεται. Την επόμενη μέρα το Σύνταγμα
γέμισε από τη συγκέντρωση του ΚΚΕ.
Η πίεση από τα κάτω και από τα αριστερά εκφράστηκε και με τις
αντιδράσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, στην κοινοβουλευτική ομάδα και στην
Κεντρική Επιτροπή. Η ηγεσία αντέδρασε αποφεύγοντας την ψηφοφορία για τη
Συμφωνία στη Βουλή και προαναγγέλλοντας νομοσχέδια αντιμετώπισης της
ανθρωπιστικής κρίσης, των «κόκκινων δανείων», των φορολογικών χρεών και
του κλεισίματος της ΕΡΤ.
Μακάρι να αναγκαστεί να κάνει πραγματικά φιλεργατικά βήματα για όλα
αυτά, αγνοώντας τους ασφυκτικούς περιορισμούς της ΕΕ. Αλλά αυτό δεν θα
κριθεί στη Βουλή. Θα κριθεί από τη μετατροπή της οργής για τους
συμβιβασμούς σε συγκεκριμένα απεργιακά βήματα. Τα οργανωμένα κομμάτια
της εργατικής τάξης στα Νοσοκομεία, στους Δήμους, στην Εκπαίδευση, στα
Λιμάνια, στις Συγκοινωνίες είναι αυτά που έχουν τη δύναμη να πατήσουν
πόδι ενάντια στις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις, παλιές και νέες,
να απαιτήσουν την επιστροφή των απολυμένων και νέες προσλήψεις και να
ανοίξουν το δρόμο για την ανατροπή του νέου Μνημόνιου.
Χρέος της Αριστεράς που θέλει να τιμήσει το όνομά της είναι να
στηρίξει αυτά τα βήματα, να γίνει κήρυκας ανυπακοής και να προβάλει τον
εναλλακτικό δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
