Από το άρθρο του Πάνου Γκαργκάνα "Τι αλλαγή μπορεί να φέρει η Αριστερά;" στο Περιοδικό ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, Γενάρης-Φλεβάρης 2015, Νο108.
Το πρόβλημα της κοινωνίας σήμερα δεν είναι πώς θα παράγει περισσότερο πλούτο, αλλά πώς θα περάσει ο έλεγχος στα χέρια αυτών που τον παράγουν, έτσι ώστε να γλιτώσουν από την καταστροφή που φέρνει η μειοψηφία που έχει τώρα τον έλεγχο.
Πολιτικές μάχες
Η αναζήτηση εναλλακτικής λύσης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση δεν προκύπτει μόνο από τις ανάγκες της οικονομίας. Στην ίδια κατεύθυνση μάς οδηγούν όλες οι πλευρές της αντιπαράθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Χειροπιαστό παράδειγμα είναι τα ζητήματα που άνοιξαν από αφορμή την προεδρική εκλογή. Τι μέσα χρησιμοποιήθηκαν στην προσπάθεα για διαμόρφωση πλειοψηφίας 180 βουλευτών; Οι καταγγελίες Χαϊκάλη για απόπειρα δωροδοκίας του είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Ποιοι έχουν την οικονομική επιφάνεια ώστε να επιχειρούν τέτοιες δωροδοκίες; Ποιοι έχουν τους δεσμούς της Δικαιοσύνης ώστε να συγκαλύπτουν τέτοιες καταγγελίες; Ποιοι διαθέτουν τον έλεγχο στα Μέσα Ενημέρωσης ώστε να διαπομπεύουν τον καταγγέλοντα και να εξαγνίζουν τον καταγγελόμενο για τη δωροδοκία; Και ποια εγγύηση υπάρχει ότι μετά τις εκλογές θα σταματήσουν να παίζουν αυτά τα παιχνίδια;
Είναι αφέλεια να πιστεύει η Αριστερά ότι αρκεί ένα κόμμα της να κερδίσει τις εκλογές και να σχηματίσει κυβέρνηση για να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Ούτε μπορούμε να περιορίσουμε την κριτική μας μόνο στο ζήτημα της αξιοπιστίας του κόμματος της αριστεράς που σχηματίζει κυβέρνηση. Όχι γιατί έχουμε αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι το πρόβλημα είναι δομικό, συστατικό στοιχείο του κοινωνικού συστήματος όπου κυρίαρχη τάξη είναι οι καπιταλιστές όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά και ιδεολογικά.
Αναπόσπαστο τμήμα της εναλλακτικής λύσης είναι το ξήλωμα αυτών των μηχανισμών και η αντικατάστασή τους από θεσμούς εργατικού ελέγχου και στην οικονομία, αλλά και στη Δικαιοσύνη και την Ενημέρωση και παντού. Πρόκειται για ανατροπές που προκύπτουν συγκεκριμένα από τις σημερινές μάχες και οποιαδήποτε προσπάθεια να περιοριστεί ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας τους έχει άμεσο πολιτικό κόστος για την εργατική τάξη και το κίνημά της.
Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν διεκδικούν "μόνο" να πάρουν πίσω τις δουλειές τους, αλλά και να συνεχίσουν το πείραμα της ελεύθερης αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ που ξεκίνησαν όταν έπεσε το μαύρο από τους Σαμαροβενιζέλους. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα τους αντιμετωπίσει ως άτομα που πρέπει να "αξιολογηθούν" για να πάρουν μια θέση εργασίας;
Το αντιφασιστικό κίνημα δεν απαιτεί "μόνο" να προχωρήσει η δίκη της Χρυσής Αυγής και να καταδικαστούν οι δολοφόνοι της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης, αλλά και να αποκαλυφθούν και να διαλυθούν οι μηχανισμοί που τους κάλυπταν στην Αστυνομία και στη Δικαιοσύνη. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα περιοριστεί στο διορισμό δημοκρατικών στελεχών στην κεφαλή των υπουργείων και της ιεραρχίας ελπίζοντας ότι οι μηχανισμοί θα πειθαρχήσουν;
Το αντιρατσιστικό κίνημα με τους αγώνες του έχει βάλει στην ημερίσια διάταξη ζητήματα όπως το δικαίωμα στην ιθαγένεια για όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από την καταγωγή, το χρώμα και τη θρησκεία των γονιών τους, την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες και τη διάλυση μηχανισμών όπως η Frontex που ευθύνονται για πνιγμούς χιλιάδων προσφύγων. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα επιμείνει σε "αντιρατσιστικά νομοσχέδια" που δεν αντιμετωπίζουν κανένα από αυτά τα θεματα;
Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα όταν το Ισραήλ επιτέθηκε για άλλη μια φορά στους Παλαιστίνιους της Γάζας και προχώρησε σε φριχτά εγκλήματα σκοτώνοντας παιδιά που έπαιζαν στις παραλίες. Σαμαράς και Βενιζέλος συνέχισαν την προώθηση ένος άξονα με το Ισραήλ. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα διατηρήσει αυτό τον αντιδραστικό άξονα στο όνομα της συνέχειας του "κράτους" όπως έδειξε ο Αλέξης Τσίπρας στις συναντήσεις του με τον Αβραμόπουλο και το Βενιζέλο στα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών;
Οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων και η νεολαία μαζί τους δεν μάτωσαν με απεργίες και καταλήψεις "μόνο" για να μην κλείσουν σχολεία και σχολές, αλλά και για μια Παιδεία που δεν περιορίζεται σε μαθητεία για την προετοιμασία ευέλικτων εξαρτημάτων της παραγωγικής μηχανής. Το ίδιο οι νοσηλεύτριες και οι γιατροί για την Υγεία, οι εργαζόμενοι στους Δήμους για τις δημοτικές υπηρεσίες, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, στα ναυπηγεία, σε κάθε εργοστάσιο ή γραφείο που μπορεί να προσφέρει αγαθά και υπηρεσίες για τις ανάγκες των ανθρώπων. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να ανοίξει ξανά το εργοστάσιο της Κόκα Κόλα; Θα περιοριστεί να αναζητήσει καλύτερα κίνητρα για τον ιδιωτικό τομέα;
Σε όλους τους τομείς έχουμε μπροστά μας μάχες για να μην αποδεχτούμε τέτοιους περιορισμούς. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει να παίξει κρίσιμο ρόλο στη συνέχεια. Όχι για τον εαυτό της, για να διατηρήσει τα χέρια της καθαρά από τις βρωμιές αυτού του συστήματος. Ούτε για να προετοιμάζεται για μια μελλοντική "γνήσια" κυβέρνηση της αριστεράς. Αλλά για να είναι στήριγμα στους αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας στην προσπάθειά τους να επιβάλουν το δίκιο τους κόντρα στους εκβιασμούς της άρχουσας τάξης που ήδη βλέπουμε, αλλά και στους συμβιβασμούς της αριστεράς που προσπαθεί να την κατευνάσει. Αυτό είναι το νόημα μιας ισχυρής αριστερής εργατικής αντιπολίτευσης ακόμη και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μπει στην κυβέρνηση.
Ο διάλογος μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι αντιπαραθέσεις της με άλλα τμήματα της Αριστεράς λογοδοτούν σε αυτή την προσπάθεια -να δώσουμε στην ανατροπή τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα που έχει ανάγκη το κίνημα για να νικήσει.
Αυτή η προσπάθεια ξεκινάει εδώ και τώρα, με την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη μάχη των εκλογών. Η προεκλογική εκστρατεία έχει στόχο μια ισχυρή παρουσία του επαναστατικού πόλου της Αριστεράς, αλλά και τη συσπείρωση των εργατικών πρωτοποριών μέσα στους χώρους δουλειάς ώστε να μπορούν να συγκροτήσουν τα κινήματα που θα μετατρέψουν μια εκλογική νίκη της Αριστεράς σε εργατικές κατακτήσεις: κίνημα για να πάρουν όλοι οι απολυμένοι πίσω τις δουλειές τους, κίνημα για να ανοίξουν τα εργοστάσια, τα σχολεία και τα νοσοκομεία που έχουν κλείσει, κίνημα για να διαλύσουμε τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου και να δικαστούν και καταδικαστούν οι δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής και οι προστάτες τους.
Βλέπουμε ήδη από τώρα πόσο σκληρά θα χρειαστεί να δώσουμε τις μάχες για κάθε εργατική κατάκτηση βήμα-βήμα, αλλά και πόσο απαραίτητο είναι κάθε τέτοιο βήμα να γίνεται γέφυρα για τη συνολική εναλλακτική των εργατών. Ο Σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα είναι πιο επίκαιρος παρά ποτέ απέναντι σε έναν Καπιταλισμό που θυμίζει όλο και πιο πολύ τα "Μεσάνυχτα του 20ου αιώνα", την κρίση και το φασισμό του 1930. Αλλά δεν θα έρθει αυτόματα ούτε χαρισματικά από τα πάνω. Θα χρειαστεί να τον κερδίσουμε χτίζοντας τη συλλογική δύναμη των εργατών από τα κάτω, αλλά και την επαναστατική αριστερά που συνολικεύει τις κατακτήσεις για να περάσει η εξουσία και ο πλούτος στα χέρια της εργατικής τάξης.
