 |
| Γενική Απεργία 27/11 |
Για άλλη μια φορά τα κόμματα του μνημονίου σπέρνουν τον τρόμο για
τους λοιμούς και τους καταποντισμούς που έρχονται στη χώρα ενόψει του
δικού τους καταποντισμού στις κάλπες.
Είναι για γέλια και για κλάματα.
Η
Ελλάδα σύμφωνα με τα στοιχεία της Εurostat (Σεπτέμβρης 2014) έρχεται
πρώτη στην ανεργία ανάμεσα στις 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι
επίσης πρώτη ανάμεσα στις 33 χώρες που συμμετέχουν στον ΟΟΣΑ. Για όσους
πιστεύουν ότι «δεν πειράζει, καλύτερα να βρίσκεσαι στον πάτο της ΕΕ ή
των αναπτυγμένων χωρών παρά έξω από αυτές», η έκθεση της Διεθνούς
Οργάνωσης Εργασίας (ILO) για την ανεργία σε όλες τις χώρες του κόσμου το
2013 είναι αποστομωτική:
Η Ελλάδα κατατάσσεται
στον πάτο ολόκληρου του πλανήτη με το 5ο υψηλότερο ποσοστό ανεργίας
(27,6%), ενώ στην πρώτη θέση βρίσκεται η Μαυριτανία (30,9%), στη δεύτερη
η Δημοκρατία της Μακεδονίας, στην τρίτη η Reunion, αποικία της Γαλλίας
και στην Τέταρτη η Βοσνία με 28,6%. Σύμφωνα, με την αισιόδοξη πρόβλεψη
της ILO το ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα θα αρχίσει να μειώνεται
σταδιακά από το 2015 και τελικά θα φτάσει το… 24% το 2018.
Μπορεί
να βρει κανείς πιο εύκολα δουλειά στην Ουγκάντα (με ανεργία 3,5%) ή
στην Αλβανία (16,7%) – για να αναφερθούμε σε δύο χώρες που το όνομά τους
συνηθίζεται να χρησιμοποιείται υποτιμητικά. Και όσοι θεωρούν
τριτοκοσμικές τις στατιστικές αυτών των κρατών, δεν θα πρέπει να ξεχνάνε
πώς στην επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία στην Ελλάδα δεν περιλαμβάνονται
οι νέοι άνεργοι, οι κατά καιρούς υποαπασχολούμενοι σε προγράμματα, όσοι
χάνουν την τρίμηνη προθεσμία να ανανεώσουν την κάρτα ανεργίας - και
βέβαια οι 800.000 περίπου χιλιάδες εργαζόμενοι που δουλεύουν χωρίς να
αμείβονται.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της
Στατιστικής Υπηρεσίας ο αριθμός των «απασχολούµενων» τον Σεπτέµβριο του
2014 ήταν 3.589.280. Των ανέργων 1.241.114. Ενώ ο οικονοµικά µη ενεργός
πληθυσµός έφτασε τα 3.293.357 άτοµα. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα έχει το
δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στους νέους μετά την Ισπανία στην
ΕΕ, ενώ κατέχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μακροχρόνιας ανεργίας, 75%
το τρίτο τρίμηνο του 2014. Δηλαδή, σχεδόν 1 εκατομμύριο άνθρωποι
βρίσκονται μόνιμα χωρίς εργασία.
Από το 1,2
εκατομμύριο των ανέργων το πενιχρό επίδομα ανεργίας λαμβάνουν 79.621
άνεργοι. Η χρηματοδότηση των ταμείων και του ΟΑΕΔ από τον τακτικό
προϋπολογισμό μειώθηκε κατά 10,2% από το 2014 στο 2013. Το 2015 ο
προϋπολογισμός του υπουργείου Εργασίας θα είναι μειωμένος κατά ακόμα 110
εκατ. ευρώ σε σχέση με το 2014. Τα ξεκινημένα από πέρσι προγράμματα του
ΟΑΕΔ («επαγγελματικής κατάρτισης, μαθητείας σε επιχειρήσεις,
κοινωφελούς εργασίας, επιδότησης καινοτόμου επιχειρηματικότητας,
επιδότησης εταιριών για προσλήψεις, δημιουργίας ΚΟΙΝΣΕΠ») υπόσχονται για
το 2015 μια ολιγόμηνη κακοπληρωμένη απασχόληση για μόλις 150.000
ανέργους.
Παρανοϊκά μέτρα
Ο Σαμαράς έχει το
θράσος ακόμα να μιλάει για την επερχόμενη «μακρόχρονη ανάπτυξη που θα
δημιουργήσει θέσεις εργασίας». Όμως ακόμα και ένα μαθητής της 1ης
γυμνασίου –και γι’ αυτό κάνει καταλήψεις- μπορεί να καταλάβει ότι το
μέλλον του καταστρέφεται συστηματικά από τα παρανοϊκά μέτρα των
τροϊκανών κυβερνήσεων:
Πώς να παραχθεί πλούτος
όταν 1 στους 4 ενεργούς οικονομικά ανθρώπους κάθεται; Όταν σχεδόν δύο
στους τρεις νέους που τώρα βγαίνουν στη ζωή είναι αποκλεισμένοι από την
δουλειά; Από ποιον απειλούνται οι συντάξεις αν όχι από το γεγονός ότι ο
ανενεργός οικονομικά πληθυσμός τείνει να ξεπεράσει τον ενεργό;
Η
κατάργηση των μνημονίων είναι η μόνη διέξοδος σε αυτή τη λαίλαπα. Και
κατάργηση των μνημονίων σημαίνει πριν απ’ όλα τα άλλα το περίπου 1
εκατομμύριο άνθρωποι που έμειναν άνεργοι μέσα στην τελευταία πενταετία
να γυρίσουν στις δουλειές τους – και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό
τομέα.
Αυτή η επιτακτική ανάγκη δεν πρέπει -και
δεν μπορεί να περιμένει την έγκριση ούτε «των αγορών», ούτε της τρόικας
ούτε της Κομισιόν - ούτε καν της όποιας επόμενης κυβέρνησης προκύψει
μετά τις εκλογές.
Tην επιστροφή στην εργασία θα
την επιβάλλουν οι άμεσα θιγόμενοι, αυτοί που πληρώνουν το μάρμαρο, η
εργατική τάξη -απολυμένη και μη- αυτής της χώρας. Θα την επιβάλλουν με
την πράξη τους, πηγαίνοντας για δουλειά στο σχολείο από το οποίο
απολύθηκαν, ξανανοίγοντας το νοσοκομείο που έκλεισε, πετώντας έξω τις
βδέλλες τους εργολάβους από την καθαριότητα, απλώνοντας αυτό το
παράδειγμα σε κάθε μεγάλο και μικρό χώρο εργασίας.
Θα
την επιβάλλουν οι μπροστάρηδες των αγώνων, οι χιλιάδες απολυμένοι που
δεν το βάζουν κάτω - εργαζόμενοι της ΕΡΤ, καθαρίστριες του υπουργείου
Οικονομικών, «διαθέσιμοι» εκπαιδευτικοί, σχολικοί φύλακες, υπάλληλοι
υπουργείων, εργαζόμενοι στους παιδικούς σταθμούς και τόσοι άλλοι.
Συλλογικά και οργανωμένα με την δύναμη των συνδικάτων και των επιτροπών
βάσης μπορούν να επιστρέψουν νικηφόροι στους χώρους εργασίας τους.
Στον
ιδιωτικό τομέα αντίστοιχα, είναι οι εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά
και όλων των ναυπηγείων που δεκαπέντε χρόνια τώρα τα έχουν ρημάξει τα
αρπακτικά της αγοράς. Οι απολυμένοι ή ημιαπολυμένοι ή απλήρωτοι επί
χρόνια εργαζόμενοι στα Τσιμέντα Χαλκίδας, στην Κόκα Κόλα, στην
Χαλυβουργία, στην Ελευθεροτυπία, στην φαρμακοβιομηχανία, στον τουρισμό,
να μπούνε στα κλειστά εργοστάσια, στα κουφάρια των άδειων ξενοδοχείων,
να τα ανοίξουν και να δουλέψουν.
Επαναπρόσληψη
Ο
κάθε Μάνεσης, Λαυρεντιάδης, Δαυίδ, Τεγοπούλου να αναγκαστεί να
επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους εργαζόμενους που μήνα τον μήνα
έχασαν τη δουλειά τους μέσα από την απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων
και τα υπόλοιπα αντεργατικά μέτρα που επέβαλλαν οι τροϊκανές κυβερνήσεις
με την βία των ΜΑΤ και με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Όσες
επιχειρήσεις είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν, να κρατικοποιούνται
χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές και με κατάσχεση της προσωπικής
περιουσίας τους. Και επιπροσθέτως να ψηφιστεί νόμος που να ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ
άπαξ και δια παντός τις απολύσεις.
Αυτή είναι η
μόνη απάντηση σε εκείνους που πέντε χρόνια τώρα ψηφίζουν ασταμάτητα
νόμους που απελευθερώνουν τις απολύσεις, έχουν ρημάξει εκατοντάδες
χιλιάδες οικογένειες, έχουν οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες στην κατάθλιψη και
χιλιάδες στην αυτοκτονία.
Αυτά είναι τα άμεσα
μέτρα που πρέπει να πάρει η όποια Βουλή προκύψει μετά τις επερχόμενες
εκλογές - και αν δεν τα πάρει, θα φροντίσουν ξανά οι εργαζόμενοι. Αν οι
«επενδυτές» στο City του Λονδίνου επιμένουν να ονομάζουν το δικαίωμα
στην εργασία και εν τέλει σε μια αξιοπρεπή ζωή κομμουνισμό, ε, τότε ας
είναι.
Απόλυση σημαίνει δεν ζω δεν επιβιώνω. Στο ΥΠΠΟ είμαστε 187 διαθέσιμοι από πολλές καίριες ειδικότητες, σχεδιαστές, βιβλιοθηκονόμοι, κάποια από τα μνημεία έχουν σταματήσει να λειτουργούν.
Είμαστε αποφασισμένοι
να μην αφήσουμε τον πολιτισμό να τελειώσει. Να μην αφήσουμε τα μνημεία
να πεθάνουνε. Είμαστε αποφασισμένοι να μείνουμε στις δουλειές μας και με
τις ικανότητες, τις δεξιότητες, τα πτυχία, να τραβήξουμε τον πολιτισμό
εκεί που εμείς θέλουμε και όχι εκεί που θέλουν αυτοί.
Γιώργος Ασλάνης, Διαθέσιμος ΥΠ.ΠΟ
Είμαστε από τον Ιούλιο του 2013 στους δρόμους. Δηλαδή 17 μήνες. Δεν θα υποχωρήσουμε με τίποτα αν δεν κερδίσουμε, αν δεν γυρίσουμε πίσω στις δουλειές μας. Το θεωρώ υποχρέωση για μένα και για το μέλλον του παιδιού μου, και όλων μας να βγούμε στους δρόμους. Και του καθενός από εμάς να τραβήξουμε έναν ακόμα. Μόνο στον δρόμο βρίσκεται η λύση.
Τα
κέντρα αγώνα που έχουμε στήσει στην Αθήνα (Καραγιώργη Σερβίας) και
Θεσσαλονίκη (Αριστοτέλους και Τσιμισκή) έχουν στόχο να ενωθούμε με
άλλους κλάδους. Βασική αρχή δεν είναι ‘ένας κλάδος μόνος του θα
κερδίσει’. Αυτό θα πρέπει το χωνέψουμε.όλοι. Πρέπει να πιαστούμε
χέρι-χέρι με την καθαρίστρια, τον εργαζόμενο στην Κόκα Κόλα, ιδιωτικός
και δημόσιος τομέας μαζί – αυτοί μας βάζουν να μαλλιοτραβηχτούμε γιατί
έχουν τα δικά τους συμφέροντα.
Θα είναι μεγάλο
λάθος να περιμένουμε σπίτια μας ότι θα έρθει κάποιο κόμμα ή ο ΣΥΡΙΖΑ και
θα μας φέρει πίσω στη δουλειά, δεν πρέπει να μπούμε σε αυτό το τριπάκι.
Ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ότι θα φέρει κάποιους κλάδους πίσω στη
δουλειά, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Αν δεν βγεις, αν δεν αγωνιστείς
δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα.
Και εντάξει σε
έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω. Όλα τα υπόλοιπα πώς θα τα παλέψεις; Εδώ έχουν
καταστρατηγήσει τους μισθούς, τα 8ωρα, την ασφάλιση, βασικά πράγματα, τα
έχουν κλέψει όλα. Πώς θα τα κερδίσεις αν δεν μάθεις να παλεύεις στο
δρόμο, και αν δεν το μάθεις τώρα, πότε;
Αμαλία Οικονόμου, σχολικός φύλακας στο Δήμο Π. Φαλήρου
