Η
απόφαση του Αλέξη Τσίπρα και των υπουργών του να παραδώσουν όλες τις
δημόσιες επιχειρήσεις στο λεγόμενο «υπερταμείο» της Τρόικας είναι μια
τεράστια πρόκληση που ξεσηκώνει την οργή όχι μόνο των εργαζόμενων στις
ΔΕΚΟ αλλά όλης της εργατικής τάξης.
Το «πολυνομοσχέδιο» που μεθοδεύει αυτό το έγκλημα είναι το
ισοδύναμο της απόφασης του Σαμαρά να ρίξει «μαύρο» στην ΕΡΤ το καλοκαίρι
του 2013 και πρέπει να πάρει την ίδια απάντηση: απεργίες, καταλήψεις,
αγώνας διαρκείας μέχρι την ανατροπή αυτής της αισχρής απόφασης, ακόμη
και αν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατρακυλήσουν μέχρι το σημείο να το
ψηφίσουν στη Βουλή. Μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε να μείνει στα
χαρτιά.
Το νερό, το ρεύμα, οι συγκοινωνίες, η κατοικία, όπως και η υγεία
και η παιδεία δεν είναι εμπορεύματα για να τα παραδώσει η κυβέρνηση
Τσίπρα-Καμένου στους κερδοσκόπους. Είναι κοινωνικά αγαθά που εξυπηρετούν
λαϊκές ανάγκες και η μάχη για να τα σώσουμε έχει σαν λάβαρό της το
σύνθημα «Οι ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη τους».
Στήριξη
Αυτό σημαίνει πρώτα απ’ όλα στήριξη άνευ όρων για τους αγώνες που
δίνουν οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τις
«αναδιαρθρώσεις» στο όνομα της κερδοφορίας (απληρωσιά, απολύσεις,
χτύπημα εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια). Δεν τσιμπάμε
στις συκοφαντίες σε βάρος των εργαζόμενων στα λιμάνια, στις
συγκοινωνίες, στη ΔΕΗ, στο νερό ότι τάχα είναι «προνομιούχοι» επειδή
έχουν σταθερή δουλειά, κανονισμούς εργασίας και συνδικαλισμό. Τους
αγκαλιάζουμε σαν δυνατά κομμάτια της τάξης μας που έχουν τη δύναμη να
σώσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις.
Σε κάθε γειτονιά οργανώνουμε συμπαράσταση στον αγώνα ενάντια στις
ιδιωτικοποιήσεις συσπειρώνοντας όλες τις τοπικές κινήσεις, σωματεία και
παρατάξεις στην κοινή δράση για να σώσουμε τις λαϊκές ανάγκες από τη
λεηλασία.
Ταυτόχρονα, δίπλα στο όχι στις ιδιωτικοποιήσεις προβάλουμε το
αίτημα για επιστροφή στο δημόσιο όλων των επιχειρήσεων που ξεπουλήθηκαν,
διεκδικώντας κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση για τους κομπιναδόρους που
τις άρπαξαν και με την επιβολή εργατικού ελέγχου. Αυτό το αίτημα μπορεί
να ενώσει την εργατική τάξη από την μια άκρη ως την άλλη: τους
εργαζόμενους της ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ με τους εργαζόμενους στο Μαρινόπουλο, στα
Λιπάσματα Καβάλας και στα ΜΜΕ που απολύουν ή κλείνουν και αφήνουν τον
κόσμο απλήρωτο, τους εργαζόμενους του ΟΑΣΘ με τους εργαζόμενους στα
Λιμάνια στη Θεσσαλονίκη που αντιστέκονται στο ξεπούλημα αλλά και στον
Πειραιά που αντιμετωπίζουν την επίθεση της COSCO, τους εργαζόμενους της
ΔΕΗ με τους εκπαιδευτικούς και τους νοσηλευτές που παλεύουν για
προσλήψεις στην Παιδεία και την Υγεία.
Σε αυτή την προσπάθεια, τα διδάγματα από τον αγώνα της ΕΡΤ ενάντια
στο μαύρο είναι ξανά επίκαιρα. Δημόσιος έλεγχος σημαίνει εργατικός
έλεγχος. Στη διάρκεια της κατάληψης οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έφτιαχναν το
καλύτερο πρόγραμμα, ανοιχτό στους κοινωνικούς αγώνες και όχι στους
νεοναζί της Χρυσής Αυγής όπως τώρα. Η μόνη εγγύηση ότι μια κρατική
επιχείρηση δεν θα υπηρετεί τις ανάγκες των καπιταλιστών αλλά τις λαϊκές,
είναι η καθιέρωση εργατικού ελέγχου.
Δεν θέλουμε μια αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε «όχι στο μαύρο» και
τώρα σαν κυβέρνηση κάνει το άσπρο μαύρο. Μέσα στη μάχη για να σώσουμε
το νερό και όλα τα κοινωνικά αγαθά, εμπρός να δυναμώσουμε την
αντικαπιταλιστική Αριστερά που παλεύει για να περάσει ο πλούτος και η
εξουσία στα χέρια των εργατών.
