Με την έμπνευση όλου του τετραήμερου να κυριαρχεί στο κατάμεστο
αμφιθέατρο Αντωνιάδου της ΑΣΟΕΕ έγινε η εκδήλωση που έκλεισε το
“Μαρξισμό 2016” το βράδυ της Κυριακής 22 Μάη. Η συζήτηση ήταν αφιερωμένη
στο κεντρικό μοτίβο του φετινού φεστιβάλ “Μπορούμε να αλλάξουμε τον
κόσμο”.
Με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και το σύνθημα “Πες το δυνατά, πες
το καθαρά, σύνορα ανοιχτά για την προσφυγιά” υποδέχτηκε το ακροατήριο
τον Αμτζάτ αλ Φαχούρι, πρόσφυγα από τη Συρία, στην πιο δυνατή στιγμή της
βραδιάς. Στο πάνελ βρίσκονταν επίσης η Μπριντ Σμιθ, νεοεκλεγμένη
βουλευτής στην Ιρλανδία με την κίνηση “Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη”
(την εισήγησή της στη συζήτηση “Η Ιρλανδία και η αντικαπιταλιστική
αριστερά” θα βρείτε στη σελίδα 12), ο Θανάσης Διαβολάκης, μέλος της ΚΣΕ
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΔΣ της ΟΙΕΛΕ, η Ζαννέτα Λυσικάτου, ειδικευόμενη
γιατρός στο Αγλαΐα Κυριακού και μέλος του ΓΣ της ΟΕΝΓΕ και η Μαρία
Στύλλου, υπεύθυνη του περιοδικού Σοσιαλισμός Από τα Κάτω. Δημοσιεύουμε
εδώ αποσπάσματα από τις ομιλίες τους.
Μέχρι πρόσφατα τα ΜΜΕ στην Ιρλανδία προπαγάνδιζαν ότι στις
διαδηλώσεις τους οι Έλληνες κρατούσαν πανό που έλεγαν “Δεν είμαστε
Ιρλανδοί”. Επαναλάμβαναν το ίδιο μήνυμα: ότι εμείς είμαστε τα καλά
παιδιά της Ευρώπης σε αντίθεση με τους τρελούς και παλαβούς Έλληνες που
απεργούν κάθε μέρα. Σήμερα λένε ότι είμαστε κι εμείς κακά παιδιά που δεν
πληρώνουμε τους λογαριασμούς του νερού και δεν συμπεριφερόμαστε σωστά.
Επιπλέον, έχουν τώρα μερικά πολύ κακά αγόρια και κορίτσια μέσα στη βουλή
σε βορρά και νότο.
Η χώρα ήταν σε σκληρή λιτότητα πριν τη μάχη ενάντια στην
ιδιωτικοποίηση του νερού με σημαντικές περικοπές σε ευπαθείς ομάδες και
φτωχούς. Η επίθεση στο νερό έκανε τη σταγόνα στο ποτήρι να ξεχειλίσει. Η
παρέμβαση των επαναστατών ήταν καθοριστική. Η κίνηση “Οι άνθρωποι πάνω
από τα κέρδη” κατάφερε να συγκεντρώσει όλες τις αντιστάσεις και τις
οργανώσεις του κινήματος, πολιτικές ομάδες, περιβαλλοντικές ομάδες,
συνδικάτα, που κατέληξε στην καμπάνια ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του
νερού. Δεν περιορίστηκε εκεί, ήταν ενάντια σε όλη τη λιτότητα και
απλώθηκε σε όλη την κοινωνία μέχρι το Βορρά.
Δουλέψαμε σκληρά για να πείσουμε ότι μπορούμε να είμαστε η φωνή του
κινήματος. Για να μη γυρίσει ο κόσμος προς τα δεξιά που είναι πιθανό
όταν οι επιθέσεις έρχονται από τη σοσιαλδημοκρατία. Έτσι για πρώτη φορά
στην Ιρλανδία τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν λιγότερο από το 50% των ψήφων
και το υπόλοιπο μοιράζεται ανάμεσα σε εμάς, το Σιν Φέιν και άλλα κόμματα
ενάντια στη λιτότητα και ανεξάρτητους.
Οι κυβερνήσεις σε Βορά και Νότο είναι αδύναμες γιατί το σύστημα
είναι σε κρίση. Μας έλεγαν ότι είμαστε σε ανάκαμψη και σε success story,
ότι η τρόικα είχε δίκιο. Ναι, αλλά για ποιον; Για την κορυφή της
κοινωνίας που μέσα στην κρίση αύξησε τον πλούτο της. Τώρα οι εργάτες
λένε “θέλουμε κι εμείς μερίδιο”.
Είναι μια δικαίωση για το Τζέιμς Κόνολι, το μεγάλο μαρξιστή
επαναστάτη που δολοφονήθηκε από το βρετανικό ιμπεριαλισμό πριν 100
χρόνια. Σήμερα είμαστε σε θέση να έχουμε χτίσει ένα επαναστατικό κόμμα
που μπορεί να συσπειρώσει τους εργάτες, καθολικούς και προτεστάντες, σε
έναν κοινό αγώνα ενάντια στη λιτότητα. Με τα λόγια του Κόνολι “Η Γη μας
ανήκει”.
Μπριντ Σμιθ
Τέτοιες συζητήσεις για μας τους επαναστάτες είναι πολύ σημαντικές
γιατί εμείς πράγματι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο και μπορούμε. Όλοι
μας έχουμε ακούσει την φράση “εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο;” Κι όμως ο
κόσμος αλλάζει. Μέσα από κάθε μάχη γεννιούνται οι δυνάμεις που θέλουν να
τον αλλάξουν γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν όπως τους αξίζει.
Ο κόσμος αλλάζει όταν οι μεγάλες μάζες μπαίνουν ορμητικά στο
προσκήνιο της ιστορίας και προβάλουν τα δικά τους αιτήματα. Σε όλες τις
προηγούμενες επαναστάσεις, οι μάζες ακολουθούσαν αυτούς που σε κάθε
εποχή ήθελαν να αλλάξει ο κόσμος για το δικό τους συμφέρον. Αυτό έγινε
στις αστικές επαναστάσεις. Αναδείχτηκε ένας κόσμος καλύτερος από τον
προηγούμενο αλλά ήταν ξανά ένας κόσμος καταπίεσης και εκμετάλλευσης που
μας οδήγησε μέχρι εδώ. Σήμερα αυτοί που έχουν συμφέρον να αλλάξει ο
κόσμος, η εργατική τάξη, δε θα το κάνουν για να συνεχίσουν την
εκμετάλλευση αλλά για να την καταργήσουν.
Τα τελευταία οχτώ χρόνια της κρίσης συντρόφισσες και σύντροφοι από
πολλές οργανώσεις, κινήσεις και κόμματα της επαναστατικής αριστεράς
αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε ένα μέτωπο, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να δώσουμε
δύναμη στην προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα. Παίξαμε μεγάλο ρόλο στις
μάχες για να μην περάσουν οι αντιλαϊκές πολιτικές. Όλο αυτό το κίνημα
πήρε πολλές μορφές, άγριες απεργίες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις με τους
μηχανισμούς καταστολής και οδήγησε στην κυβερνητική αλλαγή. Και ήρθε ένα
κόμμα της αριστεράς που ευαγγελιζόταν ότι θα αλλάξει τα πράγματα χωρίς
σύγκρουση, αλλά με διαπραγμάτευση, συζητώντας με το ελληνικό κεφάλαιο,
την ΕΕ, το ΔΝΤ. Πολύ σύντομα αποδείχτηκε ότι αυτός ο δρόμος δεν μπορεί
να οδηγήσει σε αλλαγή, ότι αναγκάστηκε να κάνει χειρότερα από όσα οι
προκάτοχοί του.
Ρήξη
Αποδείχτηκε έτσι ότι χρειάζεται να έρθουμε σε ρήξη και σύγκρουση με
όσα μας έφεραν ως εδώ. Χρειάζεται οι εργαζόμενοι να πάρουν στα δικά
τους χέρια τους αγώνες. Προβάλαμε ως αντικαπιταλιστική αριστερά ένα
πρόγραμμα για μια αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση. Ζητήματα που
βρίσκονται στον πυρήνα του προβλήματος, την άρνηση πληρωμής του χρέους,
την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των
μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, να μπει χέρι στα κέρδη του
μεγάλου κεφαλαίου, να δοθούν χρήματα για την υγεία, την παιδεία, τους
μισθούς και τις συντάξεις.
Συγκίνησε μεγάλες μάζες εργαζομένων και είναι μπροστά μας η
οργάνωση της πάλης για την εφαρμογή του. Γιατί ο κόσμος αλλάζει από τη
στιγμή που υπάρχει η κινητήριος δύναμη αλλά και η μαγιά εκείνη των
επαναστατών που μπορεί να οργανώσει την τάξη, να δώσει κατεύθυνση στους
ταξικούς αγώνες, να βοηθήσει τους εργαζόμενους να καταλάβουν ότι είναι
οι ίδιοι που θα αλλάξουν τον κόσμο. Έχουμε μπροστά μας μάχες, όπως στον
Πειραιά ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού. Οι εργάτες μπορούν να
την κερδίσουν. Σε αυτό τον αγώνα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι μπροστά, όλοι θα
δώσουμε τις δυνάμεις μας. Αυτός είναι ο δρόμος για να αλλάξουν τα
πράγματα.
Θανάσης Διαβολάκης
Θέλω να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση σε μια εκδήλωση για το
πώς παλεύουμε για έναν καλύτερο κόσμο και που είστε εδώ, που είστε
μαχητές και παλεύετε. Είμαι πρόσφυγας από τη Συρία, από την πόλη Χάμα.
Όταν ξεκινήσαμε την επανάσταση στην πόλη μου, ήμασταν μόλις δέκα
άνθρωποι που ήμασταν αποφασισμένοι, που θέλαμε να κάνουμε διαδήλωση για
να αντισταθούμε στο καθεστώς. Στην αρχή, έπρεπε να βρούμε τρόπο να
οργανώσουμε τον κόσμο στην πόλη μας. Τριάντα χρόνια νωρίτερα το καθεστώς
είχε καταστείλει μια μεγάλη εξέγερση και γι αυτό έπρεπε να δούμε πώς να
κινηθούμε.
Ενώ ξεκινήσαμε σε λίγες περιοχές για να συνενώσουμε τις
αντιστάσεις, καταφέραμε στο τέλος να κάνουμε διαδηλώσεις με εκατομμύρια
ανθρώπους από όλη την πόλη. Η κορύφωση του κινήματος ήταν το Μάη και τον
Ιούλη του 2011 όταν καταφέραμε να κάνουμε διαδήλωση ενός εκατομμυρίου
με γενική απεργία, τα κλείσαμε όλα, τα μαγαζιά, τίποτα δε δούλευε,
παραλύσαμε τα πάντα.
Οι διαδηλώσεις μας ήταν ειρηνικές, δεν είχαμε όπλα και άλλα τέτοια
μέσα για να διαμαρτυρηθούμε αλλά το καθεστώς δεν έκανε το ίδιο,
χρησιμοποίησε όπλα και βία εναντίον μας. Έτσι, ήρθαμε εδώ από τον πόλεμο
και θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους εδώ, που είναι τόσο καλοί και
ευγενικοί, θέλω να σας ευχαριστήσω για τη συμπαράστασή σας, είμαστε σαν
εσάς, είστε τα πάντα για μας. Είστε οι πρώτοι που μας υπερασπίζεστε και
εμείς θα κάνουμε το ίδιο.
Θέλω να μιλήσω για τις διάφορες οργανώσεις, δε θα αναφέρω ονόματα,
αλλά όλο αυτό το σύστημα που έχουν στήσει με τις ΜΚΟ δεν δουλεύει. Εγώ
και οι φίλοι μου έχουμε φύγει από το στρατόπεδο και ο λόγος είναι ότι
δεν εμπιστευόμαστε καθόλου αυτές τις οργανώσεις, οι ΜΚΟ δε σέβονται τα
δικαιώματά μας. Όχι μόνο εμάς αλλά και πρόσφυγες από άλλες εθνικότητες,
μας ταπεινώνουν συνεχώς. Για μένα δεν έχει καμιά σημασία από ποια
εθνικότητα είμαστε, δεν έχει σημασία ποια θρησκεία έχουμε, μουσουλμάνοι ή
χριστιανοί, δεν έχει σημασία σε ποια χώρα είμαστε, το βασικό είναι ότι
έχουμε όλοι τα ίδια προβλήματα.
Αλληλεγγύη
Αυτό που χρειάζεται είναι η αλληλεγγύη και να βοηθάμε ο ένας τον
άλλο. Οι οργανώσεις του ΟΗΕ λένε ότι θέλουν να σώσουν την κατάσταση αλλά
ούτε πρόγραμμα ούτε μέθοδο έχουν, τη χειροτερεύουν. Έχουμε κάνει αίτηση
για άσυλο αλλά δεν έχουμε πάρει απάντηση και όταν πηγαίνουμε για να
δούμε τι γίνεται μας λένε ότι δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία και δεδομένα.
Δε ξέρω αν είναι ελληνικό ή ευρωπαϊκό το πρόβλημα, αλλά πρέπει να
αντιμετωπίσουμε όλα τα ζητήματα σχετικά με την υγιεινή, την εκπαίδευση
που χρειαζόμαστε. Οι ΜΚΟ παίρνουν μεγάλα κονδύλια υποτίθεται για να
βοηθούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αλλά αυτό δε γίνεται.
Δε θέλουμε κάποιον να μας ταϊσει, έχουμε εκπαίδευση και ικανότητες,
θέλουμε να προσφέρουμε όσα ξέρουμε στην κοινωνία και δε μπορούμε να το
κάνουμε όταν μας κλείνουν στα στρατόπεδα. Δε σκέφτηκαν να μας φτιάξουν
ένα σχολείο για τα παιδιά, έτσι το προσπαθούμε μόνοι μας, στο Σκαραμαγκά
από Δευτέρα θα λειτουργεί ένα σχολείο. Οι κυβερνήσεις και οι ΜΚΟ δε
δίνουν δεκάρα για τους πρόσφυγες, δε θα λύσουν κανένα πρόβλημα, μόνο
εμείς θα το κάνουμε, πρέπει να βασιστούμε στους εαυτούς μας. Πριν φύγω
από τη Συρία και έρθω στην Ελλάδα σκέφτηκα ότι θα είναι καλύτερα. Τώρα
βλέπω ότι είμαστε στις χειρότερες συνθήκες και στεναχωριέμαι για όσα
βλέπω και για όλα τα ζητήματα που πρέπει να λύσουμε για μας, τις
οικογένειές μας, για το μέλλον που θέλουμε. Σας υποστηρίζουμε, είμαστε
εσείς, είμαστε μαζί σας.
Αμτζάτ αλ Φαχούρι
Κανένας δεν πιστεύει ότι ο Αμτζάτ είναι απλώς ένας πρόσφυγας από τη
Συρία. Είναι ένα κομμάτι της επανάστασης στη Μέση Ανατολή που ακόμα
συνεχίζεται. Έχει βγει μέσα από τη μεγαλύτερη επίθεση που έχει δεχτεί η
εργατική τάξη από τους ιμπεριαλιστές και τις κυρίαρχες τάξεις εκεί, μέσα
από δικτατορίες που προσπάθησαν να τους πισωγυρίσουν, μέσα από
επεμβάσεις στρατιωτικές από τους Αμερικάνους, Ρώσους και Ευρωπαίους
ιμπεριαλιστές για να σταματήσουν αυτή την επανάσταση. Κι όμως αυτός ο
κόσμος συνεχίζει να αντιστέκεται και έχει τη δύναμη να σπάει σύνορα σε
όλη την Ευρώπη, είναι αυτός που δείχνει ότι οι επαναστάσεις είναι
ζωντανές παντού. Δεν έχει απλώς την αλληλεγγύη μας, είναι ένας από μας
και παλεύουμε μαζί του.
Έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο, γιατί είμαστε η
πλειοψηφία. Καταρχάς, στην Ελλάδα. Ο μαρξισμός ξεκίνησε την επόμενη των
φοιτητικών εκλογών που έβγαλαν την αριστερά πρώτη δύναμη. Η δεξιά
διασπάστηκε. Αυτή είναι η τύχη της, να διασπάται και η αριστερά να
έρχεται πρώτη. Και ο Μαρξισμός τελειώνει με απεργία της τάξης, σε όλες
τις συγκοινωνίες, σε ένα απεργιακό κίνημα που ξαναρχίζει. Όλοι οι χώροι
δίνουν ραντεβού, η εβδομάδα που έρχεται έχει τις συνελεύσεις για να
οργανώσουν το πρόγραμμά τους. Ο μήνας που έρχεται, το καλοκαίρι που
έρχεται, η χρονιά και η περίοδος που μπαίνουμε καθορίζεται από μια
εργατική τάξη που συνεχίζει.
Είμαστε πλειοψηφία στην Ευρώπη. Μέσα στο Μαρξισμό μίλησαν σύντροφοι
από μια σειρά άλλες χώρες μεταφέροντάς μας την εικόνα ενός κινήματος
που συνεχώς μεγαλώνει από τη Βρετανία και την Ιρλανδία μέχρι τη Κύπρο.
Το δικό μας success story είναι μπροστά, ενώ το δικό τους είναι βαμμένο
με αίμα, εγκλήματα, πολέμους και καταρρέει. Δεν ξέρουν ποια τράπεζα θα
τους σκάσει στα χέρια, δε ξέρουν ποια θα είναι η επόμενη χώρα που θα
ψηφίσει την έξοδο από την ΕΕ, το όνειρό τους για τη ΕΕ περνάει την
χειρότερη κρίση, δε μπορούν να σταθεροποιηθούν σε καμία μεριά. Και
ταυτόχρονα έχουν τεράστια αντίσταση απέναντί τους. Η εργατική αντίσταση,
το νεολαιίστικο κίνημα και το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες δεν
τους αφήνει λεπτό.
Αυτό σημαίνει ότι έχουμε τελειώσει μαζί τους; Καθόλου. Συνεχίζουν
να είναι εκεί, να καθορίζουν τις ζωές μας, να σπέρνουν τη φτώχεια και το
ρατσισμό, να πνίγουν πρόσφυγες, να κλείνουν τα σύνορα, να κάνουν
πόλεμο, να καταστρέφουν το περιβάλλον. Γι αυτό το κίνημα δεν
περιορίζεται στο να παλεύει αλλά έχει ανοίξει το ζήτημα αν μπορεί να
αλλάξει αυτό τον κόσμο.
Προχωρήματα
Η συζήτηση αυτή δεν είναι μιας επαναστατικής μειοψηφίας που είναι
στο πλάι και κάνει ιδεολογικά ξεκαθαρίσματα, αλλά όλης της αριστεράς και
όλου του κόσμου που μετά τους συμβιβασμούς του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάει
πίσω. Είναι προχωρημένος πολιτικά κι αυτό φαίνεται γιατί βρίσκεται στους
δρόμους, οργανώνει τις μάχες μέσα στα συνδικάτα και τις γειτονιές,
στέκεται στο πλευρό των προσφύγων και ταυτόχρονα συζητά με την
αντικαπιταλιστική αριστερά για πρώτη φορά με τέτοιους όρους για το πώς
μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία.
Γι αυτό δεν είναι μια συζήτηση θεωρητική αλλά μια συζήτηση που
αύριο και κάθε μέρα θα τη συναντάμε σε όλους τους χώρους, θα πρέπει να
τη μεταφέρουμε σε όλους τους χώρους. Πώς θα το κάνουμε; Μέσα από τρία
πράγματα. Το πρώτο είναι η κοινή δράση που είναι ανοιχτή και αναγκαία
για όλα τα ζητήματα. Το δεύτερο είναι η συζήτηση για την εναλλακτική
λύση. Υπάρχει εναλλακτική και είναι αυτή η πλειοψηφία, αυτή η δύναμη, η
εργατική τάξη να πάρει τον έλεγχο της κοινωνίας στα χέρια της. Το θέμα
του εργατικού ελέγχου δεν είναι μακρινό, στη δευτέρα παρουσία, είναι στο
εδώ και τώρα με τα συνδικάτα, τις απεργίες, την εξέλιξη μιας μάχης, το
συντονισμό χώρων που ανοίγει το ποιος ελέγχει συνολικά την κοινωνία.
Το τρίτο είναι η οργάνωση των επαναστατών. Οι επαναστάτες παλεύουν
για να μπορέσουν συλλογικά με την εργατική τάξη να αλλάξουν τον κόσμο.
Το ότι έγινε ο Μαρξισμός σε τέσσερις μέρες δεν είναι επειδή είμαστε
ομάδα διανοούμενων ή πανεπιστημιακών, είμαστε επαναστατική οργάνωση που
στηρίζεται στην εμπειρία της τάξης, στη θεωρία που έχει γεννήσει το
εργατικό κίνημα και οι επαναστάσεις και προσπαθεί αυτά τα δύο να τα
συνδέσει για να ανοίξει την προοπτική.
Ο Μαρξισμός φέτος γίνεται σε κρίσιμη στιγμή, γιατί οι από πάνω δε
μπορούν και οι από κάτω θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους. Ο κρίκος που
πρέπει και μπορεί να τα συνδέσει είναι οι επαναστάτες και η επαναστατική
οργάνωση.
Μαρία Στύλλου
Τα τελευταία έξι χρόνια τα νοσοκομεία έχουν παίξει φοβερό ρόλο στο
κίνημα. Ξεκινήσαμε το 2009 από δειλές επιτροπές αγώνα για να οργανώσουμε
συνελεύσεις και να κατεβάσουμε τα νοσοκομεία στις απεργίες και φτάσαμε
στο σημείο να είναι κομμάτι του κινήματος που έριξε τρεις κυβερνήσεις
ακυρώνοντας τα σχέδια συγχωνεύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και απολύσεων του
Λοβέρδου και του Άδωνη, την αξιολόγηση του Μητσοτάκη, την απληρωσιά του
Ξανθού με 15 μέρες οργανωμένης επίσχεσης. Υπερασπιστήκαμε το
συνδικαλισμό κόντρα στη δεξιά. Κερδίσαμε παράταση για τους επικουρικούς.
Και στην ιδιωτική υγεία, όπως στη Euromedica ακυρώνοντας απόλυση και
στο Ιασό με την τριήμερη απεργία για τους μισθούς. Αυτή τη στιγμή
ξηλώνουμε τις ιδιωτικές εταιρίες καθαρισμού και διεκδικούμε μόνιμη
δουλειά για τις καθαρίστριες.
Η οργάνωση από τα κάτω με τους αντικαπιταλιστές στο κέντρο, το
συντονιστικό των νοσκομείων, έφτασε να συντονίζει νοσοκομεία από την
Ικαρία και τους Μολάους μέχρι το Κιλκίς. Με την κοινή δράση, το ενιαίο
μέτωπο ριζοσπαστικοποιήθηκε ο κόσμος κι αυτό μας έχει αναδείξει στα ΔΣ,
στα προεδρεία, τις Ομοσπονδίες. Είμαστε δεύτεροι μετά τη δεξιά στην
ΕΙΝΑΠ, δεύτεροι μετά το ΚΚΕ στην ΟΕΝΓΕ με μια ψήφο διαφορά. Στην
ιδιωτική υγεία το ίδιο.
Σήμερα από καλύτερες θέσεις συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις με τα
σωματεία και το συντονιστικό. Όλες οι αλλαγές, με την κατάρρευση ΠΑΣΟΚ
και ΝΔ, αντανακλούνται μέσα στα σωματεία. Ο κόσμος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να
γίνουν αλλαγές. Σαν αντικαπιταλιστική αριστερά επιμείναμε ότι οι εργάτες
πρέπει να είναι στους δρόμους για να γίνουν όλα αυτά προβάλλοντας την
αντικαπιταλιστική εναλλακτική.
Όλες αυτές οι αλλαγές ήρθαν όχι μόνο από τις οικονομικές μάχες αλλά
και τις πολιτικές. Τα νοσοκομεία ήταν στη συγκέντρωση την πρώτη μέρα
της δίκης της Χρυσής Αυγής, ακύρωσαν τις αιμοδοσίες μίσους, αλλά και στο
θέμα των προσφύγων. Οι εργαζόμενοι αγκάλιασαν τους πρόσφυγες, πήραν
πρωτοβουλίες σα να ήταν θέμα δικό τους, οι νοσηλεύτριες γέμιζαν
ντουλάπια με τρόφιμα για τους πρόσφυγες.
Με όλο αυτό τον κόσμο στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε από
καλύτερες θέσεις να δώσουμε τη συνέχεια. Να ξαναγυρίσουμε στις
συνελεύσεις για την απεργία στις 8 Ιούνη και στις 9 Ιούνη έξω από το
Δημαρχείο για ανοιχτά νοσοκομεία για τους πρόσφυγες. Χρειαζόμαστε
περισσότερες επαναστάτες για όλα αυτά.
Ζαννέτα Λυσικάτου
εργατικη αλληλεγγυη
