Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Το εργατικό κίνημα μετά από σκληρή και παρατεταμένη μάχη με τη λιτότητα και τα μνημόνια, ανέτρεψε την συγκυβέρνηση-ελπίδα για τους καπιταλιστές, ανέδειξε εκλογικά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα συνειδητοποιεί ότι για την ΕΛΠΙΔΑ – το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ – έχει να δώσει μάχες.
Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνουν οι γρήγοροι συμβιβασμοί της κυβέρνησης της Αριστεράς; Μήπως ότι οι πολιτικές εξελίξεις κάνουν στροφή 360 μοιρών και βρισκόμαστε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε; Ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τον Καμμένο είναι μια επανάληψη της τρικομματικής κυβέρνησης που στήθηκε τον Ιούνη του 2012; Και άρα το μόνο που μένει στο εργατικό κίνημα είναι να ψηφίσει την επόμενη φορά μια πιο συνεπή αριστερά;
Τέτοιες απόψεις υποστηρίζει το ΚΚΕ και κάποια κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, και αυτό επιδρά και στην τακτική τους, δυσκολεύοντας το ξεδίπλωμα της δυναμικής που φάνηκε με τα αποτελέσματα των εκλογών της 25 Γενάρη. Μια τέτοια αντιμετώπιση παλινδρομεί ανάμεσα σε δυο λάθη. Το ένα λάθος είναι η προσαρμογή, το κατέβασμα του πήχη των προσδοκιών, αφού τίποτα δεν άλλαξε, απλά ένας κόσμος «πήρε μεταγραφή από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ». Η άλλη όψη, το δεύτερο λάθος, είναι η περιθωριοποίηση και ο σεκταρισμός. Και τα δύο ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία: την υποτίμηση των συσχετισμών για το εργατικό κίνημα μέσα στην κοινωνία.
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει ρήγματα πανικού μέσα στην κυρίαρχη τάξη της Ευρώπης και στην Ελλάδα, και έχει ανεβάσει την αυτοπεποίθηση του κόσμου που συγκρούστηκε με τα Μνημόνια και τη λιτότητα σε όλη την Ευρώπη. Οι από πάνω ανησυχούν, όχι τόσο για τη νέα κυβέρνηση, όσο για τη δύναμη που της έδωσε την εκλογική νίκη. Και οι από κάτω έχουν την αίσθηση της νίκης και την προσδοκία κατακτήσεων.
Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να συγκρουστεί και με τους ευρω-εκβιασμούς και με την καινούργια κυβέρνηση, να βαθύνει την κρίση της κυρίαρχης τάξης και να ανοίξει την εναλλακτική προοπτική και για την ίδια την εργατική τάξη και για την κοινωνία συνολικά.
Μαρία Στύλλου
